De heilige Bernadette Soubirous
Lourdes-heilige Bernadette: hoe haar lichaam na sterven volmaakt is gebleven
De katholieke Kerk zit vol mysteries en wonderen; die bovennatuurlijke gebeurtenissen in de tijd die de macht van God voor de eeuwigheid tonen. Incorruptheid is een van die wonderen, en Sint-Bernadette is een van de heiligen die God heeft uitgekozen om Zijn kracht te tonen.
Niet-vergane lichamen
Elke Aswoensdag horen we: “Gedenk mens dat Gij stof zijt, en tot stof zult gij wederkeren”. Dood en verval zijn een feit voor ons gewone stervelingen; voor ons allemaal, behalve voor de uitverkorenen van God - de incorrupten. Dit zijn de heiligen in de geschiedenis van de Kerk van wie het lichaam in de loop der tijd niet is vergaan. Er zijn zelfs duizenden jaren voorbij gegaan, zoals in het geval van de heilige Cecilia, zonder dat hun lichamen tot stof zijn vergaan.
Bernadette, de zieneres van Lourdes
Het Licht van Christus heeft altijd het helderst geschenen in tijden van duisternis, en de 20e eeuw vormde daarop geen uitzondering. Zeker in deze donkere tijd van afvalligheid en het vervallen van gebruiken, was er één licht dat helder scheen: de heiligverklaring van de heilige Bernadette Soubirous, de zieneres van Lourdes, Frankrijk.
Het leven van de Heilige Bernadette Soubirous
Je zou het ironisch kunnen vinden dat de boodschapper van Onze Lieve Vrouw in Lourdes, een plaats van genezing, haar hele leven lang zo gebukt ging onder ziekte. Het lijkt erop dat het wonder van Lourdes niet voor haar bestemd was. In feite zei Onze Lieve Vrouw in een visioen tegen de heilige Bernadette: "Ik kan je geen geluk in dit leven beloven, alleen in het volgende."
Een moeilijke jeugd
Bernadette werd geboren in een eenvoudig gezin dat beetje bij beetje in extreme armoede verviel. Ze was altijd al een zwak kind geweest. Al op jonge leeftijd had ze last van haar spijsvertering en nadat ze net ontsnapt was aan de cholera-epidemie van 1855, kreeg ze pijnlijke astma-aanvallen en haar slechte gezondheid zorgde ervoor dat ze bijna voor altijd van het religieuze leven werd uitgesloten. Op de vraag van monseigneur Forcade om Bernadette op te nemen, antwoordde de moeder overste van de Zusters van Nevers: "Monseigneur, ze zal een steunpilaar van de ziekenzaal zijn."
Lees ook: De bijzondere missie van Sint-Bernadette, zieneres van Lourdes
Gebukt onder ziektes
Ze leefde dertien jaar in het klooster en bracht een groot deel van die tijd, zoals moeder overste voorspelde, ziek door in de ziekenzaal. Toen een medezuster haar ervan beschuldigde dat ze een "luilak" was, zei Bernadette: "Het is mijn taak om ziek te zijn." Geleidelijk aan werd ze naast astma ook getroffen door andere ziekten, waaronder longtuberculose en een tuberculeuze tumor op haar rechterknie. Op woensdag 16 april 1879 werd haar pijn veel erger. Kort na 11.00 uur leek ze bijna te stikken en werd ze naar een leunstoel gedragen, waar ze met haar voeten op een voetenbankje voor een laaiend vuur zat. Ze stierf om ongeveer 15.15 uur in de middag. Ze was vijfendertig.
Een wonder
In de daaropvolgende 46 jaar werd het lichaam van de heilige Bernadette niet minder dan drie keer opgegraven: de eerste keer in 1909, daarna opnieuw in 1919 en uiteindelijk in 1925. Bij de eerste opgraving was het al snel duidelijk dat er een wonder had plaatsgevonden; de huidskleur van Sint-Bernadette was volkomen natuurlijk. De mond stond een beetje open en men kon zien dat de tanden nog op hun plaats zaten.
Ze hield de rozenkrans perfect vast
Hoewel de rozenkrans in haar handen was vergaan en op sommige plekken roest en corrosie vertoonde, waren de maagdelijke handen die de rozenkrans nog vasthielden perfect! De aanwezige zusters wasten het lichaam grondig en kleedden het in een nieuw habijt voordat ze het in een officieel verzegelde dubbele kist legden.
Een speciaal masker
De tweede opgraving, in 1919, toonde geen verdere sporen van ontbinding, hoewel haar handen en gezicht enigszins verkleurd waren door het goedbedoelde wassen door de nonnen tien jaar eerder. Een waswerker kreeg de opdracht om een masker van lichte was te maken van de handen en het gezicht van de heilige Bernadette. Men vreesde dat, hoewel het lichaam bewaard was gebleven, de zwartachtige tint van het gezicht en de ingevallen ogen en neus een onaangename indruk zouden maken op het publiek.
Wetenschap voor een raadsel
Dat brengt ons bij 1946 en de laatste verstoring van de rustplaats van de heilige Bernadette. Een van de artsen die toezicht hield op de laatste opgraving, dokter Comte, schrijft: "Uit dit onderzoek concludeer ik dat het lichaam van eerwaarde Bernadette intact is, het skelet is compleet, de spieren zijn geatrofieerd, maar goed bewaard gebleven; alleen de huid, die verschrompeld is, lijkt te hebben geleden onder de gevolgen van de vochtigheid in de kist. ... het lichaam lijkt niet te zijn gaan rotten, noch is er enige ontbinding van het kadaver opgetreden, hoewel dit te verwachten en normaal zou zijn na zo'n lange periode in een grafkelder uitgehold in de aarde."
Lees ook: Reliek H. Bernadette maakt rondreis door Nederland
Geen natuurlijk fenomeen
De dokter was verbaasd over de staat van behoud van de lever: "Wat me opviel tijdens dit onderzoek was natuurlijk (. . .) de totaal onverwachte staat van de lever na 46 jaar. Je zou denken dat dit orgaan, dat in principe zacht is en de neiging heeft om af te brokkelen, heel snel zou ontbinden of zou verharden tot een krijtachtige consistentie. Maar het was zacht en bijna normaal van consistentie. Ik wees de aanwezigen hierop en merkte op dat dit geen natuurlijk fenomeen leek te zijn."
Laatste overwegingen
Dit is echt het lichaam van Bernadette, levensecht in haar houding van meditatie en gebed. Dit is het gezicht dat achttien keer werd opgeheven naar de Vrouwe van Lourdes, dezelfde handen die haar rozenkrans vasthielden tijdens de verschijningen en de vingers die in gehoorzaamheid aan het verzoek van Onze Lieve Vrouw in de aarde wroetten en de wonderbaarlijke bron lieten verschijnen.
Goed en passend
Het lijkt alleen maar goed dat Onze Lieve Heer de oren die de boodschap van Lourdes hoorden en de lippen die de naam van "de Vrouwe" herhaalden aan pater Peyramale, "Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis", perfect zou bewaren. Dit is ook het hart dat zoveel liefde droeg voor Jezus Christus, de Heilige Maagd Maria en de zondaars.
Wees een licht voor de wereld
Er is een diep begrip in dit hart dat op een dag zou schrijven: "Ik was niets en van dit niets heeft God iets groots gemaakt. In de Heilige Communie ben ik van hart tot hart met Jezus. Hoe verheven is mijn bestemming." Ja, hoe verheven is de bestemming van elke katholiek die de roep van Christus omhelst om een licht te zijn dat schijnt in de duisternis van welke eeuw hij zich ook bevindt. En hoe verheven is het lot van hen die genezing vinden in de armen van haar die "de Onbevlekte Ontvangenis" is.
Dit artikel is eerder gepubliceerd op americaneedsfatima.org
Laatst bijgewerkt: 15 augustus 2024 21:04