Lourdes
De bijzondere missie van Sint-Bernadette, zieneres van Lourdes
11 februari is het feest van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Laten we enkele feiten lezen over de devotie tot Onze Lieve Vrouw van de heilige Bernadette, de zieneres van Lourdes. In de biografie, Heilige Bernadette Soubirous: 1844-1879, schrijft auteur Monseigneur Francis Trochu:
Tedere devotie
"Haar devotie tot de Heilige Maagd was 'bijzonder teder, bijzonder kinderlijk.' Maria, haar levend ideaal, 'was in haar hart zeer dicht bij Onze Lieve Heer,' zoals zuster du Rais, haar buurvrouw in de ziekenzaal, getuigde. Je had haar het Weesgegroet moeten horen zeggen! Wat een devotie klonk er in haar stem, vooral toen zij de woorden ‘arme zondaars!’ uitsprak. Toen iemand haar brutaal vroeg of het beeld van de verschijning niet langzaam uit haar geheugen aan het verdwijnen was, riep zij afkeurend uit: ‘Haar vergeten! Nee, nooit!' En met een krachtig gebaar legde zij haar rechterhand op haar voorhoofd en zei: ‘Hier is het!' Een van haar metgezellen stelde voor: ‘Je zou voor ons een schilderij van de Heilige Maagd moeten maken, want jij weet hoe ze is.’ ‘Dat kan ik niet, ik weet niet hoe,' moest zij antwoorden. ‘Voor mij is het niet nodig, ik draag het in mijn hart.’
Alsof zij weer Maria zag
"De devotie tot Onze Lieve Vrouw 'vulde haar hele leven.' Waarom zou het nodig zijn om te 'mediteren' over de Heilige Maagd; ze 'zag Maria terug in alles en overal, met haar hart en haar geheugen.' ... ‘Telkens wanneer zij tot de Heilige Maagd bad,’ zei zuster Gonzague Champy, ‘leek het of zij haar nog steeds zag.... Als iemand haar om een gunst vroeg, zei ze meteen dat ze daarover met Onze Lieve Vrouw zou spreken.' En: "Op een dag, op het feest van Maria-Tenhemelopneming, knielde Moeder Fabre in de kapel op korte afstand van zuster Marie-Bernard, zodat zij haar goed kon observeren. Bij de woorden van de hymne: Ik zie dat zij mijn Moeder is! (Je l'aperçois, ah! c'est ma Mère!), zag ik haar opschrikken en bijna een sprong van vreugde maken."
De heilige Bernadette Soubirous, geroepen om een levende getuige te zijn van het Mirakel van Lourdes.
De rozenkrans was haar favoriete gebed
"Wat haar rozenkrans betreft; zij moet de rest van haar leven haar rozenkrans gebeden hebben, net zoals zij in Lourdes deed. ‘De rozenkrans was haar favoriete gebed,’ zei een generaal overste. Vaak zei zuster Champy in de ziekenzaal afwisselend met haar de Weesgegroetjes. Bij zulke gelegenheden, herinnert de zuster zich, ‘werden Bernadettes donkere, diepliggende, fonkelende ogen hemels. Ze zag Onze Lieve Vrouw in haar geest en keek alsof ze in extase was.’ ‘s Nachts, als je je terugtrekt om te rusten, raadde ze een metgezel aan, 'neem je kralen en ga slapen terwijl je ze zegt; doe hetzelfde als kleine kinderen die in slaap vallen met de woorden: "Mamma, Mamma...."'
Geen nieuwe manier van devotie
Uit deze feiten over de heilige Bernadette blijkt duidelijk haar vurige toewijding aan Onze Lieve Vrouw. Er is echter iets merkwaardigs aan het leven van Bernadette. Hoewel bewezen is dat zij een grote devotie had voor Onze Lieve Vrouw, gaf zij slechts heel weinig uiting aan deze devotie. Met andere woorden, ze heeft geen nieuwe feiten, beschouwingen of verrijkingen van de Mariologie gegeven. Ze introduceerde geen nieuwe manier van devotie die een nieuwe impuls zou kunnen geven aan een grotere verering van Onze Lieve Vrouw. Ze was zeer vroom, zoals blijkt uit de selectie hierboven, maar er was niets uitzonderlijks aan haar devotie tot Onze Lieve Vrouw. Sterker nog, de heilige Bernadette had een devotie die sterk leek op die van Lucia van Fatima. Haar roeping was om de verschijningen van Lourdes aan de wereld bekend te maken. Nadat ze deze taak had volbracht, eerde ze de verschijningen door non te worden. De Kerk heeft haar later heilig verklaard.
Echtheid van de verschijningen
De Kerk eist niet van de gelovigen dat zij in de verschijningen van Lourdes geloven, omdat zij een privé-karakter hebben. Als het om bovennatuurlijke feiten gaat, hoeven we alleen in officiële feiten te geloven, niet in privéfeiten. Het ontkennen van de verschijningen van Lourdes grenst echter aan ketterij, omdat niet kan worden toegegeven dat een heilige die door de Kerk heilig is verklaard, dergelijke illusies zou kunnen hebben. Het leven en de heiligheid van de heilige Bernadette getuigen op de een of andere manier van de echtheid van de verschijningen van Lourdes. Ook de wonderen die nadien zijn verricht, getuigen overvloedig door te bewijzen dat de genade inderdaad wonderen verricht in Lourdes.
Geestelijke evenwichtigheid
Tijdens de verschijningen zagen de mensen Onze Lieve Vrouw niet, maar zagen ze dat de heilige Bernadette Soubirous sprak met een persoon die niemand zag. Die onzichtbare persoon zei haar dat ze met haar hand op een bepaalde plek moest graven en dat er dan een bron zou verschijnen. Niemand had gedacht dat er op die plek water te vinden zou zijn. Maar het jonge boerenmeisje stak haar hand direct in de aarde en iedereen zag het water opwellen. De bron van Lourdes verscheen. Zo voorspelde zij dat er een wonderbaarlijke bron zou verschijnen en dat deze vele genezingen zou veroorzaken, wat ook gebeurde. Beide dingen zijn wonderbaarlijk. Bovendien getuigde het heilige leven van de heilige Bernadette niet alleen van de echtheid van haar visioenen en de wonderbaarlijke gebeurtenissen in Lourdes, maar ook van haar geestelijke evenwichtigheid. Buiten deze getuigenis had zij echter geen publieke zending, maar een private. Toen haar missie volbracht was, viel zij stil.
Lees ook: 5 redenen waarom Maria noodzakelijk is voor onze geestelijke groei
Het volbrengen van een zending
Deze voltooiing van haar zending is prachtig. Het laat zien hoe verschillende devoties zich binnen de Kerk ontwikkelen en hoe de Goddelijke voorzienigheid een mens op een ordelijke manier opvoedt om een bepaalde roeping te volgen. De een krijgt de ene taak, terwijl de ander een andere heeft. Onze Lieve Vrouw verdeelt deze taken zo, dat de geroepenen niet betrokken raken bij iets wat buiten hun roeping ligt. Iedereen wijdt zich volledig aan de taak waartoe hij of zij geroepen is. Zo hebben we de heilige Bernadette Soubirous, geroepen om een levende getuige te zijn van het Mirakel van Lourdes. Er is één detail van haar zending dat we zouden kunnen benadrukken. Onze Lieve Vrouw deelde in Lourdes een geheim mee aan de heilige Bernadette. Dit geheim zou ter kennis komen van paus Pius IX. Vanaf de negentiende eeuw tot op heden heeft de Vrouw bij haar verschijningen een reeks geheimen prijsgegeven. Ze onthult iets, maar wil dat het verborgen blijft. In La Salette, Lourdes en Fatima onthult de Vrouw een geheim.
Vragen om genezing
Onze Lieve Vrouw van Lourdes geneest mensen. Wat is moeilijker: het lichaam of de ziel genezen? Geen van beide is moeilijk voor de Koningin van Hemel en Aarde. Ze krijgt alles waar ze om vraagt. Als zij zoveel lichamelijke genezingen verkrijgt, laten wij haar dan vragen ook onze ziel te genezen. Laten wij haar vragen onze zielen te veranderen, zodat onze verborgen wonden, gebreken en aandoeningen, die wij vaak niet eens kennen, door haar toedoen wonderbaarlijk kunnen ophouden te bestaan. Wij weten dat de ziekten van het Evangelie symbolen zijn van morele ziekten. Onze Heer genas blinden, maar kan ook geestelijke blinden genezen. Hij genas verlamden, maar kan ook spirituele verlamming genezen. De commentatoren vertellen ons dat de lichamelijke genezingen die Hij verrichtte, bedoeld waren om te getuigen van Zijn macht om ook morele genezingen te verrichten.
Zedelijke ziekten genezen
Laten we dan Onze Lieve Vrouw vragen onze zedelijke ziekten te genezen. Sommigen van ons zijn misschien moreel blind, anderen doof, weer anderen stom, weer anderen verlamd. Helaas, wie weet of deze kwalen ons slechter af maken dan een melaatse of een epilepticus met toevallen. Al deze ziekten symboliseren de geestelijke staat van onze zielen. Laten we Onze Lieve Vrouw vragen ons van dit alles te genezen en ons de genade te schenken om met een werkelijk vernieuwde ziel tot haar te komen. Dat is wat we moeten vragen.
Het voorgaande artikel is ontleend aan een informele lezing die professor Plinio Corrêa de Oliveira hield op 11 februari 1967. Het is vertaald en aangepast voor publicatie zonder zijn revisie, en verscheen eerder op tfp.org
Laatst bijgewerkt: 13 november 2023 20:12