Aartsbisschop Malcolm McMahon. Bron afbeelding: daliscar1 / Wikimedia Commons
Lourdes: aartsbisschop bevestigt de wonderlijke genezing van een matroos
Op 8 december 2024, het feest van de Onbevlekte Ontvangenis, maakte aartsbisschop Malcolm McMahon van Liverpool (Engeland) melding van de wonderbaarlijke genezing van John Traynor, een matroos van de Britse Royal Navy, op de 81e verjaardag van zijn dood.
John Traynor
Hij was het 71ste wonder dat in Lourdes werd goedgekeurd. In 2023 vroeg dr. Alessandro de Franciscis om een herziening van de zaak Traynor. Dr. Kieran Moriaty, een Engelse arts en lid van het Internationaal Medisch Comité van Lourdes, voltooide het onderzoek.
Onverklaarbare genezing
Tijdens zijn onderzoek ontdekte dr. Moriaty veel documenten in de Lourdesarchieven, waaronder getuigenissen van de drie artsen die Traynor voor en na zijn genezing onderzochten. Met dit bewijs in de hand kondigden artsen aan dat Traynors geval onverklaarbaar was. Na deze vaststelling verklaarde aartsbisschop Malcolm McMahon van Liverpool het wonderbaarlijk.
Lees ook: De bijzondere missie van Sint-Bernadette, zieneres van Lourdes
Verklaring van de aartsbisschop
"Gezien het gewicht van het medische bewijs, de getuigenis van het geloof van John Traynor en zijn toewijding aan Onze Lieve Vrouw, is het met grote vreugde dat ik verklaar dat de genezing van John Traynor, van meerdere ernstige medische aandoeningen, erkend moet worden als een wonder, verricht door de kracht van God op voorspraak van Onze Lieve Vrouw van Lourdes."
7.000 onverklaarbare genezingen
De zaak Traynor is een voorbeeld van de zorgvuldigheid waarmee de Kerk een wonder goedkeurt. Het Medisch Bureau van Lourdes, dat mogelijke wonderbaarlijke genezingen analyseert, heeft sinds 1905 7.000 "medisch onverklaarbare" genezingen geregistreerd. Hiervan zijn er echter maar 70 door de kerk "wonderbaarlijk" verklaard.
Uit een diep katholiek gezin
John Traynor werd in 1883 in Liverpool geboren bij een Ierse moeder. Ze stierf toen hij jong was. Traynor legde uit dat "haar toewijding aan de Heilige Mis en de heilige Communie," evenals haar vertrouwen op Onze Lieve Vrouw, hem zijn hele leven inspireerden. Hij herinnerde zich dat zijn moeder dagelijks de Heilige Mis bijwoonde in een tijd waarin dat heel ongebruikelijk was.
Eerste Wereldoorlog
Aan het begin van de Grote Oorlog (1914-1918) nam John Traynor deel aan het beleg van Antwerpen. Daar kreeg hij zijn eerste wond. Terwijl hij een gewonde officier van het slagveld droeg, werd hij door schroot in zijn hoofd geraakt. De schade van de wond moet gering zijn geweest, want hij herstelde snel. Hij keerde binnen een paar dagen terug in dienst.
Strijd tegen de Ottomanen
In april 1915 maakte hij deel uit van de rampzalige amfibische landing bij Gallipoli aan de kust van de Dardanellen, een smalle doorgang tussen de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. Dit strategisch belangrijke water was in handen van het door moslims geregeerde Ottomaanse Rijk. Tien maanden lang probeerden Britse en Franse troepen tevergeefs het schiereiland te veroveren.
Lees ook: De slag bij Lepanto: hoe de rozenkrans de overwinning behaalde op de islam
Ongewone moed onder vijandelijk vuur
Traynor was een van de weinige soldaten die op de eerste dag van de landing aan land ging ondanks een aanval van machinegeweervuur van de Ottomanen, die hun wapens boven in de steile ravijnen bij het strand hadden geplaatst. Meer dan een week lang ontweek hij kogels terwijl hij probeerde de kleine groep matrozen te leiden die samen met hem aan land gingen in een poging de Turkse kanonnen te bereiken en uit te schakelen.
Verlamd in arm en been
Op 8 mei kreeg de onverschrokken zeeman tijdens een bajonetaanval een mitrailleurschot in zijn hoofd, borst en arm. Door zijn verwondingen raakte hij verlamd aan zijn rechterarm en -been. Hij werd ook vatbaar voor epileptische aanvallen. Dokters probeerden de beschadigde zenuwen in zijn arm te herstellen en de verwondingen aan zijn hoofd te behandelen, maar dat lukte niet.
Volledig arbeidsongeschikt
De verlamming en de aanvallen hielden aan en matroos Traynor werd "volledig en ongeneeslijk arbeidsongeschikt" verklaard. Hij werd teruggestuurd naar Engeland om te proberen zijn leven weer op te bouwen.
Hij hoorde over Lourdes
In 1923, acht jaar na de strijd, werd Traynor geplaatst in een ziekenhuis voor ongeneeslijk zieken. Op dat moment, de smeekbeden van zijn vrouw en het advies van zijn artsen en priesters negerend, nam hij het heft in eigen handen. Hij hoorde over een pelgrimstocht van zijn parochie naar Lourdes van 22 tot 27 juli 1923. Hij geloofde in Onze Lieve Vrouw en negeerde alle andere stemmen en besloot te gaan.
Negen keer in het water van de grot
Tijdens de eerste drie dagen van de reis, hoewel hij ernstig ziek was en de tegenzin van vrienden en de plaatselijke verzorgers moest verduren, "slaagde Traynor erin om negen keer in het water van de grotbron te baden".
Eerst werd hij nog zieker
In het begin verslechterde zijn toestand. Op de tweede dag, toen hij op weg was naar het bad, kreeg hij een zware epileptische aanval. "Er stroomde bloed uit mijn mond en de dokters waren erg verontrust." Traynor weigerde alle pogingen om hem terug te brengen naar zijn verblijf. Wanhopig gebruikte hij zijn goede hand om de rolstoel op de rem te zetten. "Ze namen me mee in bad en baden me op de gebruikelijke manier." Toen begon het wonder. "Ik heb daarna nooit meer een epileptische aanval gehad."
Weer gevoel in het been
De volgende dag ging zijn wonderbaarlijke genezing verder. Terwijl hij in bad zat, voelde hij een sensatie in zijn verlamde rechterbeen. Het werd "heftig geagiteerd". Hij kon het plotseling weer gebruiken. De mannen die hem verzorgden dachten dat hij weer een epileptische aanval had. Op zijn aandringen brachten ze hem naar de Heilig Rozenkranskerk voor de eucharistische processie.
Ook zijn arm kwam weer in beweging
De aartsbisschop van Reims passeerde hem in de kerk, terwijl hij het Allerheiligst Sacrament droeg. Op dat moment werd ook zijn rechterarm "heftig opgewonden", op dezelfde manier als zijn been een paar minuten eerder was geweest . Onmiddellijk verwijderde hij zijn verband. Voor het eerst sinds de strijd kon hij zichzelf kruisen.
Hij was genezen
Traynor wist dat hij genezen was en sprong de volgende ochtend uit bed. Hij rende meteen naar de grot. Hij verrichtte een dankzegging voor het beeld van Onze Lieve Vrouw.
Traynor spreekt
"Mijn moeder leerde me altijd dat je een offer moest brengen als je Onze Lieve Vrouw om een gunst vroeg of haar speciale verering wilde tonen. Ik had geen geld om te offeren, want ik had mijn laatste paar shillings uitgegeven aan rozenkransen en medailles voor mijn vrouw en kinderen, maar daar knielend voor de Heilige Moeder bracht ik het enige offer dat ik kon bedenken: ik besloot sigaretten op te geven."
Opening in schedel was vanzelf dichtgegaan
Op de laatste dag van de pelgrimstocht onderzochten drie artsen Traynor. Ze stelden vast dat hij perfect kon lopen en zijn rechterarm en -been volledig kon gebruiken. Ze verklaarden ook dat zijn epileptische aanvallen gestopt waren en dat de zweren op zijn huid toen hij in Lourdes aankwam volledig genezen waren. Bovendien was een opening die artsen in zijn schedel hadden gemaakt om de druk op zijn hersenen te verlichten, vanzelf dichtgegaan.
Bovennatuurlijke genezing
Ongeveer een week later gaven de artsen in Lourdes een officieel rapport uit waarin stond dat Traynors "buitengewone genezing absoluut boven de krachten van de natuur uitstak".
Dochter vernoemd naar Bernadette
In de jaren na zijn genezing kregen Traynor en zijn liefhebbende vrouw - die zich aanvankelijk tegen zijn pelgrimstocht had verzet - drie kinderen. Ze noemden een van zijn dochters Bernadette, naar het meisje dat Onze Lieve Vrouw voor het eerst zag in Lourdes in 1858. Op de website van het heiligdom staat dat de autoriteiten van Lourdes geloven dat Traynor de eerste Britse katholiek is die in het bedevaartsoord is genezen.
Hij droeg zware zakken steenkool
Volgens de BBC keerde Traynor terug naar huis en ging hij in de kolenhandel. Voor de rest van zijn actieve loopbaan droeg hij regelmatig zakken steenkool naar de huizen van zijn klanten. De Britse autoriteiten waren er echter nooit van overtuigd dat hij genezen was. Ze bleven zijn invaliditeitspensioen betalen totdat John Traynor in 1940 overleed.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org.
Laatst bijgewerkt: 2 januari 2025 15:12