Sint-Paschalis Baylon stierf tijdens aanbidding Allerheiligst Sacrament
Paschalis Baylon was een Franciscaanse heilige, die beroemd werd om zijn toewijding aan het Allerheiligst Sacrament, en leefde in de 16e eeuw. Zijn feestdag valt op 17 mei.
Onbloedige vernieuwing Golgotha-offer
Om de betekenis van dit heiligenleven te begrijpen, moet u bedenken wat de Mis is, en binnen de Mis wat de Consecratie is. De Mis is de onbloedige vernieuwing van het Offer van Golgotha. Het is daarom de grootste daad van aanbidding van de katholieke godsdienst, omdat het onze Heer Jezus Christus is die zichzelf aanbiedt aan de Eeuwige Vader en ons samen met Zichzelf aanbiedt. Door ons bij dit offer aan te sluiten, nemen wij op onze manier deel aan deze daad van aanbidding, die alles is wat men zich als het meest verheven en hoogste kan voorstellen.
Het meest verheven mysterie
Het is de vernieuwing van het Offer van Golgotha, die precies plaatsvindt op het moment dat de priester de woorden van transsubstantiatie uitspreekt, waarbij de hostie en de wijn worden getranssubstantiëerd tot Lichaam, Bloed, Ziel en Goddelijkheid van onze Heer Jezus Christus. Dit is het moment waarop de vernieuwing van het offer van Golgotha plaatsvindt en is daarom het meest verheven van de mysteries van de katholieke religie.
Een heilige richt devotie op Eucharistie
Het is dus begrijpelijk dat ieder vroom mens er het grootste belang aan hecht om bij de Mis aanwezig te zijn, maar vooral bij het punt dat de kern van de Mis vormt. Alle andere gebeden zijn gestructureerd met dit deel van de Mis in gedachten. We begrijpen dus dat een heilige met een vurige eucharistische devotie het beste van zijn devotie zou richten op het moment van transsubstantiatie, wanneer Onze Heer Jezus Christus zichzelf opnieuw aanbiedt.
Als jongen een herdertje
Dus, laten we kijken naar iets moois uit het leven van Sint-Paschalis Baylon.
"De heilige Paschalis Baylon, wiens lichaam rust in het Franciscaanse klooster van Valencia in Spanje, werd geboren in de provincie Aragon, en vanaf zeer jonge leeftijd werd hij priester. Hij moest zijn kudde hoeden..."
Als jongen was hij een herdertje.
"...hij woonde de Mis bij wanneer hij maar kon, en als het onmogelijk was de Mis bij te wonen, luisterde hij aandachtig naar het geluid van de klok die ter gelegenheid van de verheffing luidde."
Vurige aanbidding Allerheiligst Sacrament
Men ziet - het verslag is zeer summier - dat de weide waar hij zijn kudde weidde zeer dicht bij de kerk lag en dat hij daarom van buitenaf het klokje kon horen dat luidde op het moment van de Elevatie, de opheffing van de H. Hostie. "Zodra hij deze bel hoorde, knielde hij neer en waar hij ook was, aanbad hij met vurigheid het Allerheiligst Sacrament, de Verlosser daalde uit de hemel neer op het altaar. Op 24-jarige leeftijd trad hij als lekenbroeder in het klooster van de Ongeschoeide Franciscanen van Valenza, waar hij dezelfde vurige ijver voor het Allerheiligst Sacrament aan de dag legde: God beloonde hem voor deze ijver door hem tot zich te roepen op het moment van de opheffing. Nadat hij het Heilig Viaticum had ontvangen..."
Paschalis stierf tijdens Opheffing
Dat wil zeggen, te communie, in articulo mortis, ‘op het moment van sterven’.
"Sint-Paschalis vroeg of de plechtige mis al begonnen was in de kloosterkerk. En toen hem werd verteld dat de Opheffing naderde, werd hij gegrepen door een buitengewone vreugde en schonk hij er veel aandacht aan, vanaf de plaats waar hij zich bevond ...".
Het was een kloostercel.
"...hoorde hij het luiden van de klok. Omdat hij dit luiden opmerkte, riep hij uit: "Mijn Jezus! Mijn Jezus!" en hij blies de adem uit."
Zelfs na zijn dood ging aanbidding door
"Zijn begrafenis werd gemarkeerd door een groot wonder: ze hadden zijn kist in de kerk geplaatst en het officie van de doden was net begonnen. Zie, bij de opheffing van de Hostie bewoog het lijk in de kist, opende zijn ogen en toen de priester de kelk optilde, maakte hij hetzelfde gebaar als de priester. Dat was niet de enige keer. Toen zijn lichaam in een graf naast het hoofdaltaar was geplaatst, gaf hij bij elke Mis die bij dat altaar werd opgedragen vele tekenen van verering voor het Allerheiligst Sacrament. Als het moment van verheffing was aangebroken, hoorde men een beweging in het graf, als om de gelovigen uit te nodigen tot een vuriger daad van aanbidding."
‘Zoals het leven, zo ook het einde’
"In onze tijd zie je deze beweging nog steeds in zijn graf. Verscheidene heilige priesters, onder wie de vrome Domenico Maso, die het Heilig Misoffer voor het beeld van de heilige Paschalis Baylon vierde, meldden getuige te zijn geweest van dit wonder."
We kijken hier naar iets prachtigs, waarvan de schoonheid het verdient om even geanalyseerd te worden. Onze Heer geeft deze heilige tijdens zijn leven een bijzondere genade om het Allerheiligst Sacrament te aanbidden. Dus, talis vita, finis ita: ‘zoals het leven was, zo is het einde’. En dankzij deze trouw van hem, liet Onze Heer op het moment van zijn dood, zijn dood samenvallen met het moment van de Opheffing.
Gestorven in opperste aanbidding
Dus toen Sint-Paschalis besefte dat het de Opheffing was, zei hij: "Mijn Jezus! Mijn Jezus!" en op dat moment oogstte God zijn ziel. Alsof hij wilde zeggen dat zijn ziel zijn hele leven rijpte voor deze opperste daad van aanbidding van het Allerheiligst Sacrament. En toen hij de heiligheid had bereikt die past bij dat extreme moment, waarin hij die extreme aanbidding deed, had hij zijn volledige rijpheid voor de hemel bereikt. En die rijpheid had hij bereikt in een daad van aanbidding van het Allerheiligst Sacrament. De Voorzienigheid kwam hem ophalen en droeg hem naar de Hemel.
Zelfs als lijk zette hij aanbidding voort
Maar het is vaak zo dat de heiligen, als ze naar de hemel gaan, een zekere spijt hebben dat ze op aarde geen apostolaat meer kunnen uitoefenen. Het lijkt ongelooflijk dat iemand die naar de hemel gaat, spijt heeft dat iets op aarde niet is zoals hij wilde, omdat hij de hemel heeft... maar zo is het, de heiligen willen nog steeds hun apostolaat op aarde doen. Je ziet dus Sint-Paschalis Baylon die na zijn dood nog een acte van aanbidding van het Allerheiligst Sacrament heeft. Het is indrukwekkend. Na zijn dood, in het graf, staat hij nog steeds op als er aanbidding is, om de gelovigen uit te nodigen ook het Allerheiligst Sacrament te aanbidden. Het is een eminent apostolaat dat zelfs zijn lijk nog doet.
Toename devotie Onze Lieve Vrouw
Kunnen wij, als TFP, een soortgelijke wens uitspreken? We zijn strijders, we zijn onderhandelaars. Kunnen we zoiets wensen? Ik wens voor u wat ik voor mijzelf wens: dat wanneer iemand na onze dood onze naam uitspreekt, iemand ons voor welk doel dan ook gedenkt, of iemand in de buurt van ons graf komt, hij, als hij een kind van het licht is, een toename van de devotie tot Onze Lieve Vrouw zal ontvangen. En dus een deelname aan haar geest. Als die persoon een kind van de duisternis is, moet hij zich gestoord voelen in zijn slechte daden, vernederd, bestreden, gehinderd en vervolgd in zijn slechte daden. Op zo'n manier dat hij ofwel laat wat slecht aan hem is, ofwel de aarde verlaat en verdwijnt zodat anderen zich beter kunnen heiligen.
Stenen des aanstoots
Maar om te strijden om de goddelozen te redden, of om te voorkomen dat zij de goeden kwaad doen; zodat het aantal uitverkorenen precies zo wordt aangevuld als God het bedoeld heeft. Maar om, tot het einde van het leven, twee dingen te zijn: ten eerste, herauten van Onze Lieve Vrouw, en ten tweede, stenen van tegenspraak, stenen van aanstoot tot heil en verderf van velen, zoals de profeet Simeon zei over onze Heer Jezus Christus. Dat is wat we moeten verlangen, en dat verlang ik voor ieder van ons, zoals ik voor mezelf verlang.
Missie TFP eindigt pas na Apocalyps
Als ik verneem dat Onze Lieve Vrouw tot het einde van de wereld besloten heeft de naam van de TFP, de naam van een van u - ik zeg niet langer mijn naam - maar de naam van een van u hiervoor te gebruiken, zal ik innig en zeer verheugd zijn, want zo zal ons werk worden volbracht. Dat wil zeggen, alleen wanneer ─ volgens de grote zin van de Schrift ─ de wereld is geëindigd en het hemelgewelf is opgerold als een boekrol, en alles klaar is, en de Zoon van God komt in grote pracht en majesteit, en alle rekeningen zijn vereffend en de tegenstanders zijn geliquideerd en de contrarevolutie op het punt staat uit het graf te komen, en op weg is naar de hemel; en de Revolutie herleeft in haar vlammen, klaar voor een speciale veroordeling, en die verdoemde engelen die de aarde omcirkelen en de mensen aanzetten tot de duivelse actie, klaar zijn om geketend te worden en te koken in de hel voor alle eeuwigheid, op dat moment is alleen onze missie voorbij.
‘Laten wij het zwaard van Maria zijn’
Ik zou willen - en ik denk eraan als ik dat zwaard zie waarmee Onze Lieve Vrouw naar de duivel zwaait wanneer zij de monnik Teofil verdedigt [Teofil Bronowski nam in 1655 de leiding in de verdediging van het heiligdom van Czestochowa tegen de Zweden, -red.], op die afbeelding van Jasna Góra - dat wij een zwaard in de hand van Onze Lieve Vrouw zouden zijn tot het einde van de wereld. Daar zou het de toepassing zijn van hetzelfde principe dat Onze Lieve Vrouw toepaste met de heilige Paschalis Baylon. Wat je je hele leven doet, doe je in het uur van de dood; en wat je in het uur van de dood doet, doe je tot het einde van de wereld. We kunnen de heilige Paschalis Baylon vragen ons deze grote genade te schenken.
Daarmee is de heilige van de dag behandeld en kunnen we afsluiten.
De tekst is overgenomen van pliniocorreadeoliviera.info en gebaseerd op een conferentie die prof. Plinio op 23 augustus 1974 gehouden heeft.
Laatst bijgewerkt: 1 juni 2023 11:39