Het vagevuur
De echte waarheid over het vagevuur
“O! Als mensen eens wisten wat het vagevuur is!” Als het vagevuur niet bestond om de smet van de zonde van onvolmaakte zielen te verwijderen, zou de hel het enige alternatief zijn. Daarom is het vagevuur een noodzakelijke plaats van boetedoening.
Na biechten volgt boetedoening
Elke persoonlijke zonde heeft twee gevolgen: schuld (die in het geval van een doodzonde de heiligmakende genade vernietigt en tot de hel leidt) en tijdelijke straf die gerechtvaardigd is door de belediging van God. Hoewel de biecht ons bevrijdt van schuld en een deel van de straf, moeten we nog steeds aanvullende genoegdoening aan God bieden. In dit leven kan dat door middel van gebed, misintenties, aalmoezen, boetedoening en het verkrijgen van aflaten. Wie sterft in een staat van dagelijkse zonde of zonder voldoende genoegdoening, gaat naar het vagevuur.
Zielen in het vagevuur
We hebben gezien dat het vagevuur een plaats van boetedoening is. Zielen in het vagevuur ondergaan een tweeledig lijden: ze ervaren een tijdelijke pijn van verlies, omdat ze tijdelijk verstoken zijn van de zalige visie, en ze voelen ook zintuiglijke pijn. In tegenstelling tot de verdoemden in de hel, waar de straffen haat opwekken, roept de straf in het vagevuur een diepe liefde voor God op.
Pijn in vagevuur is erger dan pijn op aarde
Volgens de heilige Thomas en de heilige Augustinus is de geringste pijn van het vagevuur erger dan de grootste pijn van dit leven. Dit komt door de intensiteit van het verlangen van de zielen naar God, wiens ontbering uiterst pijnlijk is, en door de grootte van de zintuiglijke pijn, die, omdat zij de ziel rechtstreeks raakt, erger is dan alles wat door de zintuigen wordt gevoeld.
Lees ook: Brief van de overkant
Lijden aangemoedigd door hoop
Hoe streng de straffen in het vagevuur ook mogen zijn, ze worden verzacht door hoop. De heilige Catharina van Genua (1447-1510), een mystica die op aarde de kwellingen van het vagevuur onderging, legde uit dat men tegelijkertijd onbeschrijfelijke kwelling en onbeschrijfelijk geluk ervaart.
De ziel in vuur en vlam van liefde
Ze beschreef de kwelling als voortkomend uit een voortdurend verslindend innerlijk vuur, aangewakkerd door de scheiding van God, voor Wie de ziel in vuur en vlam staat van liefde. Dit lijden is zo intens dat het elk ogenblik verandert in een martelaarschap van pijn. Hoewel het alle aardse lijden overtreft, kan het niet worden vergeleken met de angst van de hel, waar het lijden een wanhopige vrucht is van haat, terwijl het lijden in het vagevuur een hoopvol lijden van liefde is.
De ziel weet dat ze gered is
Daarom zei de heilige Catharina dat alleen in de hemel zelf een groter geluk te vinden is dan te midden van de kwellingen van het vagevuur. Dit komt omdat de ziel weet dat ze gered is, in vriendschap met God, omringd door heilige zielen, en dus in vuur en vlam staat van liefde voor God.
Het vuur schroeit de roest van de zonde weg
De heilige Catharina legde uit: "Ik geloof dat er geen geluk te vinden is dat vergelijkbaar is met dat van een ziel in het vagevuur, behalve dat van de heiligen in het paradijs; en dag na dag groeit dit geluk naarmate God in deze zielen stroomt, steeds meer naarmate de hindernis voor Zijn binnenkomst wordt weggenomen. De roest van de zonde is de hindernis, en het vuur verbrandt de roest, zodat de ziel zich steeds meer opent voor de goddelijke instroom."
Stralen van de zon
"Iets dat bedekt is, kan niet reageren op de stralen van de zon, niet vanwege een gebrek aan de zon, die altijd schijnt, maar omdat de bedekking een belemmering vormt; als de bedekking wordt weggebrand, staat dit ding open voor de zon; naarmate de bedekking meer wordt verteerd, reageert het meer op de stralen van de zon.
De pijn wordt draaglijker
Op deze manier bedekt roest, dat zonde is, de zielen, en in het vagevuur wordt het door vuur weggebrand; hoe meer het wordt verteerd, hoe meer de zielen reageren op God, de ware zon. Naarmate de roest afneemt en de ziel zich opent voor de goddelijke straal, groeit het geluk; totdat de tijd is gekomen, neemt het ene af en neemt het andere toe. De pijn neemt echter niet af, maar alleen de tijd waarin de pijn wordt verdragen. Wat de wil betreft: de zielen kunnen nooit zeggen dat deze pijnen pijnen zijn, zo tevreden zijn zij met Gods beschikking, waarmee hun wil in zuivere naastenliefde verenigd is.
Lees ook: Antikatholiek geweld: begraafplaats in Doorwerth geschonden
De duur van het vagevuur
De tijd die in het vagevuur wordt doorgebracht, is in menselijke termen zeer moeilijk uit te drukken. In verslagen van persoonlijke visioenen lezen we over zielen die voor een aantal jaren of zelfs tot het einde van de wereld zijn veroordeeld. Onze Lieve Vrouw heeft zelfs aan de zieners van Fatima geopenbaard dat een meisje dat kort voor de verschijningen was gestorven, daar tot het einde der tijden zou blijven.
Twee tijdsmetingen
Theologen leggen uit dat de tijd in het vagevuur op twee manieren kan worden gemeten. De eerste is positief en komt overeen met de tijd zoals wij die op aarde meten; de andere is fictief of denkbeeldig, omdat deze overeenkomt met de tijd die de zielen denken te hebben geleden, die vervormd is omdat juist dit lijden ervoor zorgt dat zij het besef van tijd verliezen Zo zien we zielen die na slechts enkele uren in het vagevuur klagen over jaren of zelfs eeuwen van lijden.
Sint-Antonius van Padua
De heilige Antonius vertelt het verhaal van een zieke man die zo verschrikkelijk leed dat hij het bovenmenselijk vond en daarom voortdurend om de dood bad. Op een dag verscheen er een engel die tegen hem zei: “God heeft mij hierheen gestuurd om u een keuze te bieden. U kunt een jaar op aarde lijden, of één dag in het vagevuur.” Hij koos voor het laatste, stierf en kwam in het vagevuur terecht.
Grote spijt
Toen de engel hem kwam troosten, werd hij begroet met deze kreet van pijn: “Bedrieglijke engel! Minstens twintig jaar geleden zei je dat ik maar één dag in het vagevuur zou doorbrengen... Mijn God, wat lijd ik!" Hierop antwoordde de engel: “Arme misleide ziel, je lichaam is nog niet eens begraven.”
Devotie voor de zielen in het vagevuur
De devotie voor de zielen in het vagevuur ontstond in de vroege Kerk, gebaseerd op het dogma van de gemeenschap der heiligen. Hoewel deze zielen geen verdiensten kunnen verwerven, zijn ze bevriend met God, die de voor hen aangeboden verdiensten graag toepast. Daarom is het een daad van naastenliefde om voor hen te bidden, Missen op te dragen, offers te brengen en aflaten te verlenen.
Zelfs Luther durfde het vagevuur niet te ontkennen
Deze devotie was zo diep geworteld in de gelovigen dat zelfs Luther het niet durfde af te schaffen. Hij begreep hoe belangrijk het was om zijn verraderlijke doelstellingen met de nodige voorzichtigheid na te streven. Gesteund door de Schrift en de Traditie heeft de Kerk het dogma van de gemeenschap der heiligen gedefinieerd, dat de devotie voor de heilige zielen aanmoedigt. Deze devotie moedigt niet alleen de praktijk van naastenliefde aan, maar verlevendigt ook het geloof en troost degenen die dierbaren hebben verloren.
De krachtige voorspraak van de zielen in het vagevuur
De devotie voor de zielen in het vagevuur is niet alleen een geestelijk werk van barmhartigheid en een krachtige herinnering aan het hiernamaals, maar biedt ons ook onschatbare voorspraak, zoals blijkt uit de kerkelijke traditie. Volgens het dogma van de gemeenschap der heiligen maken zij deel uit van de Kerk (de zogenaamde lijdende Kerk) en zijn zij dus met ons verenigd en kunnen zij voor ons bemiddelen. Voorbeelden hiervan zijn talrijk in de kerkgeschiedenis en veel lezers hebben ongetwijfeld ervaring met dergelijke voorspraak. Hieronder volgen enkele voorbeelden.
Een Engels voorbeeld
De gravin van Stratford, een Engelse protestante, twijfelde aan het bestaan van het vagevuur en raadpleegde de bisschop van Amiens in Frankrijk. Toen hij haar bezwaar hoorde, antwoordde hij: “Zeg tegen de bisschop van Londen (een anglicaan) dat ik het geloof zal verlaten en anglicaan zal worden als hij kan bewijzen dat de heilige Augustinus nooit de mis heeft gevierd of voor de doden heeft gebeden, in het bijzonder voor zijn moeder.” Op zijn advies schreef de gravin aan de anglicaanse bisschop van Londen. Toen zij geen antwoord kreeg, bekeerde zij zich.
Sint-Teresa van Avilia
Op een bepaald moment tijdens haar hervorming van de karmelieten had de heilige Teresa een klooster nodig. Een edelman genaamd Bernadine van Toledo reageerde op haar verzoek en schonk een plek voor het klooster. Kort daarna stierf hij. De heilige Teresa kreeg de openbaring dat hij in het vagevuur zou blijven totdat de eerste Mis werd gevierd in het klooster dat hij had geschonken. Ze haastte zich daarom om de stichting ervan te voltooien. Tijdens de communie van deze eerste Mis zag ze zijn ziel stralend aan de zijde van de priester. Dankzij die Mis die voor hem was opgedragen, werd hij bevrijd uit het vagevuur.
Heilige Catharina van Bologna
Telkens wanneer de gebeden van de heilige Catharina van Bologna niet verhoord leken, riep zij de voorspraak van de zielen in het vagevuur aan. Zij bevestigde dat deze gebeden altijd verhoord werden.
Een ontroerend voorbeeld
De gevallen van voorspraak van de zielen in het vagevuur zijn zo talrijk dat meerdere boeken niet zouden volstaan om ze allemaal te vertellen. Het volgende, dat tot de bekendste en meest ontroerende behoort, gebeurde in 1817 in Parijs. Een huishoudster, die de vrome gewoonte had elke maand een Mis te laten opdragen voor de zielen in het vagevuur, werd ziek en moest in het ziekenhuis worden opgenomen, waardoor ze haar baan verloor.
Ze kon geen Mis laten lezen
Toen ze het ziekenhuis verliet, ging ze naar een kerk om te bidden, waar ze zich herinnerde dat ze die maand geen Mis had laten opdragen voor de arme zielen. Door haar werkloosheid kon ze zich echter geen Mis offeren, omdat ze dan geen cent meer over zou hebben. Na enige aarzeling gaf ze toch de offergave. Toen ze de kerk verliet, ontmoette ze een jonge man die er adellijk uitzag. Hij vroeg haar onverwachts of ze werk zocht en gaf haar het adres van een huis waar een dienstmeisje gezocht werd.
'Dat is mijn overleden zoon!'
Toen ze bij het huis aankwam, vroeg de eigenaar, die net zijn dienstmeisje had ontslagen, zich af wie haar had verteld dat hij hulp nodig had. Terwijl ze de jonge man in de kerk beschreef, zag de bediende een schilderij van hem aan de muur hangen. Toen hij dit hoorde, riep de eigenaar uit: “Dat is mijn zoon, die twee maanden geleden is overleden!” Toen beseften beiden dat God de liefdadigheid van de dienstmeid wilde belonen en de kracht van de voorspraak van een lijdende ziel wilde openbaren.
Aangrijpend verhaal
We sluiten dit artikel af met een zeer aangrijpend waargebeurd verhaal over een vader, zijn dochter en het vagevuur. In 1870 vocht België als bondgenoot van Frankrijk tegen Duitsland. In september van dat jaar werd zuster Maria Serafina, een redemptoriste in Mechelen, België, plotseling overvallen door een onverklaarbare droefheid. Kort daarna kreeg ze het bericht dat haar vader in die oorlog was omgekomen.
Gekweld door hoofdpijn
Vanaf die dag hoorde zuster Maria herhaaldelijk angstige kreunen en een stem die zei: “Mijn lieve dochter, heb medelijden met mij!” Vervolgens werd ze gekweld door ondraaglijke hoofdpijn. Op een dag, terwijl ze lag, zag ze haar vader omringd door vlammen en ondergedompeld in diepe droefheid.
Ze zag haar vader in het vagevuur
Hij leed in het vagevuur en had van God toestemming gekregen om zijn dochter om gebeden te smeken en haar te vertellen over het lijden in het vagevuur. Daarom zei hij: "Ik wil dat je missen, gebeden en aflaten voor mij laat opdragen. Kijk eens hoe ik ondergedompeld ben in deze met vuur gevulde kuil! O, als de mensen wisten wat het vagevuur is, zouden ze alles lijden om het te vermijden en het lijden van de zielen hier te verlichten. Wees zeer heilig, mijn dochter, en onderhoud de heilige regels, zelfs in de kleinste details. Het vagevuur is voor religieuzen iets vreselijks!"
"Ik heb dorst"
Zuster Maria zag een kuil vol vlammen, waar zwarte rookwolken uit opstegen. Haar vader was ondergedompeld in de kuil, waar hij brandde, vreselijk stikte en dorst had. Toen hij zijn mond opendeed, zag ze dat zijn tong helemaal verschrompeld was. “Ik heb dorst, mijn dochter, ik heb dorst.”
De volgende dag kwam haar vader haar weer bezoeken en zei: “Mijn dochter, het is lang geleden dat ik je voor het laatst heb gezien.”
“Vader, het was gisteren nog...”
“O! Het lijkt me een eeuwigheid. Als ik drie maanden in het vagevuur blijf, is dat een eeuwigheid. Ik was veroordeeld tot vele jaren, maar dankzij de voorspraak van Onze Lieve Vrouw werd mijn straf teruggebracht tot slechts enkele maanden.”
Hem werd genade geschonken
De genade om naar de aarde te komen werd hem geschonken vanwege zijn goede werken tijdens zijn leven en omdat hij toegewijd was aan Onze Lieve Vrouw en op al haar feestdagen de communie ontving. Tijdens deze visioenen stelde zuster Maria Serafina haar vader verschillende vragen:
“Weten de zielen in het vagevuur wie er voor hen bidt, en kunnen zij voor ons bidden?”
“Ja, mijn dochter.”
“Lijden deze zielen, wetende dat God beledigd is in hun families en in de wereld?”
“Ja.”
Op aanwijzing van haar biechtvader en haar overste bleef ze haar vader vragen stellen:
“Is het waar dat de lijden in het vagevuur veel groter zijn dan alle kwellingen op aarde en zelfs dan die van de martelaren?”
“Ja, mijn dochter, dat is allemaal waar.”
Sommige zielen verblijven 500 jaar in het vagevuur
Zuster Serafina vroeg vervolgens of iedereen die tot de Scapulierbroederschap van Karmel behoort (degenen die het scapulier dragen), op de eerste zaterdag na hun dood uit het vagevuur wordt bevrijd:
“Ja,” antwoordde hij, “maar alleen als ze trouw zijn aan de verplichtingen van de broederschap.”
“Is het waar dat sommige zielen wel vijfhonderd jaar in het vagevuur moeten blijven?”
“Ja. Sommigen zijn veroordeeld tot het einde van de wereld. Deze zielen zijn zeer schuldig en volledig verlaten.”
“Drie belangrijke dingen brengen Gods vervloeking over de mensen: het niet in acht nemen van de dag des Heren door te werken, de zeer wijdverbreide ondeugd van onreinheid en godslastering. O mijn dochter, hoe deze godslasteringen de toorn van God opwekken!”
Haar vader straalde als de zon
Meer dan drie maanden lang baden zuster Serafina en haar gemeenschap en deden ze boete voor de ziel van haar gekwelde vader, die vaak aan haar verscheen. Tijdens de verheffing van de hostie tijdens de Kerstmis zag zuster Maria haar vader stralen als een zon met een ongeëvenaarde schoonheid. “Ik heb mijn straf uitgezeten en ben gekomen om u en uw zusters te bedanken voor uw gebeden en vrome oefeningen. Ik zal voor u bidden in de hemel.”
Dit artikel verscheen eerder op americaneedsfatima.org.
Laatst bijgewerkt: 13 juni 2025 14:33