Traditionele Latijnse Mis (afbeelding catholicrelics.co.uk)
De Gregoriaanse Missen en de zielen in het vagevuur
Les morts vont vite (de doden gaan snel) is een Frans gezegde dat samenvat hoe de herinnering aan onze doden zeer snel uit ons geheugen kan verdwijnen. Dit gebeurt omdat we meestal niet nadenken over wat ons na de dood te wachten staat en over de noodzaak ons daarop voor te bereiden door te mediteren over het Nieuwe, dat wil zeggen over de laatste dingen die ons zullen overkomen: het oordeel dat we zullen moeten ondergaan; in de hel, als we de rampspoed hebben onszelf te veroordelen; of in het eeuwige geluk, als we in Gods genade zijn gestorven.
De realiteit van het vagevuur
Vrijwel ieder van ons zal door het vagevuur moeten gaan, om de vlekken van de fouten die wij tijdens ons leven begaan hebben te "zuiveren". Want om rechtstreeks naar de hemel te gaan, mogen we niet de minste schaduw van zonde hebben. Zelfs al zijn wij in de genade Gods gestorven en hebben wij de laatste sacramenten met barmhartigheid ontvangen, dan nog zullen wij nauwelijks rechtstreeks naar de Hemel gaan, wat alleen gebeurt met grote heiligen. Zo zullen wij zeker allen een min of meer lange tijd moeten doorbrengen in deze plaats van verzoening, naar gelang onze verdiensten en onze gebreken, geholpen door de gebeden van de heilige Kerk, van familieleden en vrienden. Want de zalige zielen in het vagevuur kunnen zich niet meer zelf verdienstelijk maken, maar zijn geheel afhankelijk van de hulp die van de aarde tot hen komt. Volgens de leer van de H. Moederkerk is het vagevuur de plaats of de toestand van tijdelijke bestraffing voor hen die, nadat zij dit leven in de genade van God hebben verlaten, niettemin niet geheel vrij zijn van de dagelijkse zonden, of die voor hun dood nog niet geheel uitgeboet zijn.
De Heilige Mis, het beste middel om onze overledenen te helpen
Daarom is een van de meest doeltreffende middelen om onze doden te helpen, het opdragen van H. Missen voor hun zielen: op de zevende dag, op de maand-dag, op de jaardag, een gebruik dat tot voor kort zo gebruikelijk was, maar die aan het verdwijnen is door de toenemende ongelovigheid van de wereld. Want wat het Concilie van Florence verklaarde is: "Indien ware boetvaardigen in de liefde Gods sterven, voordat zij met boetvaardige vruchten hebben vereffend wat zij hebben begaan of nagelaten, wordt hun ziel na de dood gezuiverd met de pijnen van het vagevuur; en opdat zij verlichting van deze straffen mogen ontvangen, de bijdragen van de levende gelovigen, zoals het offer van de H. Mis, gebeden, aalmoezen en andere praktijken van vroomheid die de gelovigen gewoon zijn aan te bieden voor de andere gelovigen, volgens de bepalingen van de Kerk" [Denzinger 1304].
De Gregoriaanse Missen
In aansluiting hierop is er een oude traditie, die van de zogenaamde Gregoriaanse Missen. Deze bestaat erin op 30 opeenvolgende dagen zonder onderbreking evenzoveel H. Missen te laten opdragen, waaraan de Gregoriaanse aflaat is verbonden. De oorsprong van de Gregoriaanse Missen ligt in een gebeurtenis die plaatsvond in het klooster van Sint-Andreas in Rome, waarvan Paus Gregorius de Grote abt was geweest. Dit feit wordt verteld door de heilige zelf, in zijn Vierde Boek der Dialogen.
Drie gouden munten verborgen
“Een van de monniken, Justus genaamd, had drie gouden munten verzameld en ze zorgvuldig verborgen gehouden. Maar hij onthulde zijn gebrek toen hij op zijn sterfbed lag. Om hem als afschrikwekkend voorbeeld te stellen - want de monnik had een zeer ernstige overtreding begaan tegen de regel, die de geest van armoede voorschreef - verbood de heilige, die toen reeds paus was, de gemeenschap hem te bezoeken en met zijn begeleiders te bidden, zoals gebruikelijk was. En hij beval Justus te begraven met de drie goudstukken onder een hoop mest. Maar omdat hij berouwvol gestorven was, wilde hij hem de gebeden van de Kerk niet onthouden. Daarom beval hij dat het Heilig Misoffer 30 opeenvolgende dagen moest worden opgedragen. Na de dertigste mis verscheen Justus aan een broeder in het klooster en verklaarde dat hij zojuist het Paradijs was binnengegaan.”
Het Heilg Misoffer bereidt de weg naar de hemel
Een traditie geboren
Naar het voorbeeld van deze grote Kerkleraar zijn de katholieken door de eeuwen heen doorgegaan met de vrome gewoonte om 30 missen op te dragen voor familieleden en vrienden die naar het hiernamaals waren vertrokken. Deze gewoonte om 30 dagen voor de doden te bidden is geïnspireerd op het Oude Testament, toen de Israëlieten in de vlakten van Moab 30 dagen lang rouwden om Mozes, totdat de periode van rouw was verstreken (Deuteronomium 34:8). Tijdens de protestantse opstand, en ook bij gelegenheid van oorlogen en vervolgingen van de Kerk - vooral tijdens de duivelse Franse en Communistische Revoluties - werden vele religieuze ordes verdreven en vervolgd, waardoor deze goede praktijk afnam. Maar later, met het herstel van de goede orde, deed de liefde van de katholieken voor hun doden deze heilige praktijk geleidelijk weer opleven.
Enkele normen voor Gregoriaanse Missen
Er zijn twee verklaringen over deze praktijk van de Heilige Congregatie voor de Aflaten, van maart 1884 en augustus 1888. Deze Heilige Congregatie verklaarde, onder andere, dat: "Het opdragen van Gregoriaanse missen een bijzondere werkzaamheid heeft in het verkrijgen van de spoedige vrijlating van een lijdende ziel en dat dit een vrome en redelijke overtuiging is van de gelovigen." Volgens het kerkelijk recht kunnen Gregoriaanse Missen alleen worden opgedragen voor overledenen, niet voor levenden; zij kunnen niet voor meerdere overledenen tegelijk worden opgedragen, noch voor de zielen in het vagevuur in het algemeen. Daarom moet men de naam meedelen van de overledene voor wie men bidt. Het is echter geoorloofd, en zelfs aanbevolen, om meer dan één Gregoriaanse Mis-rij op te dragen voor dezelfde overledene. Volgens de normen van vóór 1967 moesten Gregoriaanse missen 30 dagen zonder onderbreking worden opgedragen. Als de priester die de mis opdroeg om welke reden dan ook de reeks onderbrak, moest hij weer van voren af aan beginnen.
Lees ook: De biecht, het sacrament van de goddelijke barmhartigheid
Na het Tweede Vaticaans Concillie
Bij de herformulering van de aflaatregeling onder Paulus VI heeft de Heilige Congregatie voor de Goddelijke Aanbidding op 24 februari 1967 een verklaring afgelegd waarin enkele van deze beperkingen werden afgezwakt. De Gregoriaanse Mis blijft een reeks van 30 opeenvolgende vieringen, maar het is niet verplicht dat dezelfde priester ze alle viert, maar een deel ervan, zolang een andere priester de rest viert. Ze hoeven dus niet allemaal in dezelfde kerk of op hetzelfde altaar plaats te vinden. Maar als de priester die de Missen opdraagt geen vervanger vindt en de reeks om een redelijke reden wordt onderbroken, beveelt de Kerk volgens de nieuwe normen aan dat het reeds voltooide aantal in de reeks blijft gelden, waarbij de priester nog steeds verplicht is de 30 missen zo snel mogelijk te voltooien. Hij hoeft niet meer van het begin af aan te beginnen, maar vanaf het punt waar hij gebleven was.
Gregoriaanse Missen aanvragen voor na onze dood
Aangezien Gregoriaanse Missen niet voor de levenden kunnen worden opgedragen, wordt de gelovigen aangeraden ervoor te zorgen dat zij zo spoedig mogelijk na het overlijden voor zichzelf worden opgedragen. In vroeger tijden, toen er nog veel geloof was, lieten de mensen een som geld na die bestemd was voor de viering van Missen voor hun zielen, gedurende een langere periode. Bij sommige vorsten, zoals de katholieke Philips II, koning van Spanje, werden in de loop der jaren ongeveer 500 Missen opdragen voor zijn ziel, en er waren er die ze in perpetuum (voor onbepaalde tijd) lieten opdragen. De priesters die verantwoordelijk zijn voor een parochie kunnen echter moeilijk aanvaarden dat Gregoriaanse Missen worden opgedragen, wegens de verantwoordelijkheid die zij impliceren. Meestal is het gemakkelijker om ze te laten opdragen in kloosters, conventen of in de residenties van gepensioneerde priesters, die minder pastorale verplichtingen hebben en dus gemakkelijker de 30 Missen kunnen opdragen. En als ze ziek worden, is het voor hen gemakkelijker een confrater te vinden om hen te vervangen. Daarom zijn er op internet zelfs aanbiedingen voor de viering van deze Missen door religieuze ordes of missionarissen, die niet alleen over opgeleid personeel beschikken, maar ze ook verspreiden onder hun leden, die over de hele wereld verspreid zijn.
Geschenk van de Hemel
We moeten God danken voor dit middel dat de Heilige Kerk ons aanbiedt om haar kinderen te helpen die in het vagevuur zuchten. Het is een waar geschenk van de Hemel, één dat andere godsdiensten niet hebben. Laten wij daarom, wanneer wij een van onze dierbaren verliezen, zo spoedig mogelijk een reeks Gregoriaanse missen voor hem opdragen. Dit is de grootste weldaad die wij kunnen doen voor de ziel, die mogelijk in het vagevuur lijdt. Laten wij er zeker van zijn, dat zij ons eeuwig dankbaar zullen zijn en voor ons zullen voorspreken, zodra zij het geluk en de eindeloze heerlijkheid in het hemels Paradijs zullen bereiken.
Dit artikel werd eerder in het Portugees gepubliceerd op ipco.org.br
Laatst bijgewerkt: 11 oktober 2022 16:04