De kruisiging van Sint-Andreas (schilderij uit ca. 1650 door Luca Giordano).
Sint-Andreas, apostel en martelaar, beminde het kruis
Vandaag, 30 november, is het feest van de heilige Andreas de apostel: de broer van Sint-Petrus, gearresteerd door de pro-consul Egeüs. Hij werd gegeseld en vervolgens aan een kruis gehangen, waaraan hij drie dagen overleefde en het volk onderrichtte.
Liefde voor het kruis
Over de heilige Andreas staan de volgende biografische aantekeningen uit Vies des saints van Réné François Rohrbacher : "De heilige Andreas - de eerste apostel die Christus herkende, naar wie hij zijn broer Petrus, het toekomstige eerste Hoofd van de Kerk, leidde - had altijd een grote liefde voor het kruis; op het uur van zijn dood, toen hij de boom zag waaraan ze hem gingen nagelen, begroette hij die met vreugde."
‘O zoet begeerd kruis!’
Je moet deze groet niet als pure literatuur beschouwen, want elk woord heeft een gewicht. Nadat hij gegeseld is, staat de martelaar, helemaal bebloed, voor zijn kruis, dat - zoals je weet - X-vormig is en daarom het Andreaskruis wordt genoemd. Voor zijn kruis roept hij uit: "O mooiste kruis, je bent verheerlijkt door het contact dat je hebt gehad met het lichaam van Christus! Groot kruis, zoet begeerd, vurig bemind, altijd gezocht, en uiteindelijk bereid voor mijn haastige hart, verlangend naar jou".
Verheerlijkt door Lichaam van Christus
Dit is de schoonheid van de uitroep van een man, in het uur van lijden dat God voor hem heeft uitgestippeld, voor de aanvaarding van die kelk die hij moet drinken om zijn heerlijkheid in de hemel te krijgen. Die kelk, zonder het drinken waarvan niets kan worden bereikt in de hemel. Hij is degene die aan het eind van de dag weet dat het uur van zijn maximale lijden, van zijn martelaarschap, is aangebroken; hij weet wat hij gaat lijden omdat hij ontelbare keren heeft nagedacht over het lijden van Onze Lieve Heer, en hij ademt zijn ziel uit in deze omstandigheden. Hij noemt het kruis, dat een veracht ding was en een instrument om misdadigers terecht te stellen: "Het mooiste kruis"! Dan legt hij uit waarom het zo mooi is: het werd verheerlijkt door het contact dat het had met het Lichaam van Christus.
Liefde voor het martelaarschap
Hij voegt eraan toe dat hij er met zoetheid naar verlangd had. We kunnen ons voorstellen dat hij er jaren over heeft nagedacht, en jaren, en jaren, met liefde voor het martelaarschap dat hem was voorspeld, wachtend op het uur waarop hij deze daad van onbaatzuchtige holocaust voor God zou verrichten: zichzelf laten doden door Onze Lieve Heer om op deze manier gebroken te worden, zoals de vaas die de heilige Magdalena brak met de zalf aan de voeten van de goddelijke Verlosser, zonder enig praktisch nut, in een daad van onbaatzuchtige liefde, in een holocaust die geen andere reden had dan zijn eigen offer.
‘Zoet begeerd, vurig bemind’
En wel op zo'n manier dat hij, ook al was het niet goed voor de zielen, ook al was het niet opbouwend voor velen, ook al was het geen vernedering voor de tegenstanders van de Kerk, alleen maar om God te bewijzen dat hij zo ver ging in zijn liefde, het kruis begeerde als iets zoets. Je ziet wat de ziel van een martelaar is, de pracht die in de ziel van een martelaar is. Hij vervolgt: "zoet begeerd, vurig bemind". Mensen rennen tegenwoordig op alle manieren weg van lijden, het is precies wat ze niet willen; geen enkele vorm van lijden, geen enkele vorm van vechten tegen hun passies, geen enkele vorm van verzaking. Ze hebben het idee dat het leven is gegeven om van te genieten en dat je ervan moet genieten, en alles wat minder is dan van het leven genieten is de dood.
Het offer geeft leven betekenis
Deze man daarentegen hield vurig van zijn kruis en realiseerde zich dat wat het leven betekenis geeft niet het genot of plezier is dat het kan brengen, maar het offer dat gebracht wordt. Dit is wat het leven plezier en betekenis geeft. En dat daarom iedere waarlijk bovennatuurlijke en waarlijk menselijke mens zijn grote kruis, zijn grote martelaarschap wil ontmoeten. Dit is de kruiszoon, de kruisvriend, over wie de heilige Louis-Marie Grignion de Montfort spreekt in zijn boek ‘Brief aan de kruisvrienden’.
Mensen rennen weg van het kruis
Sint-Andreas vervolgt: "altijd gezocht". Wie is de man die, als het tijd is om verantwoording af te leggen aan God, kan zeggen dat hij altijd het kruis heeft gezocht? Dat hij in alles het offer heeft gezocht... Integendeel! Mensen rennen altijd weg van het kruis; wat ze niet willen is opoffering. Maar de heilige Andreas was in staat om dit getuigenis te geven: hij had altijd het kruis gezocht. En dus, toen het kruis hem naderde, was hij bereid om zichzelf op te offeren.
Haast om gekruisigd te worden…
Hij vervolgt: "en uiteindelijk werd het bereid voor mijn haastige hart". Met andere woorden, God gaf uiteindelijk het kruis aan mijn hart dat haast had om gekruisigd te worden. Ach, als we zouden kunnen zeggen... als ik zou kunnen zeggen dat mijn ziel haast heeft om gekruisigd te worden, dat ze ernaar verlangt, dat ze naar deze kruisiging toe vliegt, dat wat ze wil is zich absoluut en zonder voorbehoud overgeven aan God, en deze vorm van overgave hebben die precies het martelaarschap is! In vrede van ziel, zeker, maar martelaarschap. Met andere woorden, het ultieme offer, de ultieme holocaust.
Geen groter bewijs van Gods liefde
Onze Heer zei: Niemand kan een grotere vriend voor een ander zijn dan door zijn leven voor die ander op te offeren. Niemand kan een groter bewijs van Gods liefde geven dan op deze manier naar het kruis te verlangen. En de heilige gaat verder: "Kruis, bereid voor mijn hart, verlangend naar jou; trek mij naar je toe, o kruis". Dit is werkelijk prachtig! En hij vervolgt: "Omhels mij, verwijder mij van de mensen, breng mij snel, ijverig, naar de Meester; door u zal Hij mij ontvangen; Hij die, door u, mij heeft verlost."
Onderwijzen vanaf kruishoogte
Kan er een mooier gebed zijn dan dit? Kan er een ziel zijn die meer klaar is voor het zaligmakende visioen dan een ziel die, op het moment van sterven, zoiets zegt? En kijk naar het resultaat: drie dagen preken aan het kruis, drie dagen vanaf de kruishoogte mensen onderwijzen. Je kunt je voorstellen hoe deze woorden, deze lessen, deze genaden, dit martelaarschap van Sint Andreas waren... Wat een zetel! Wie in het leven had er een zetel als een kruis om mensen drie dagen lang te onderwijzen?
Dagen in doodsangst
Hij bracht twee dagen door in doodsangst, maar zijn laatste adem was nog steeds gericht op het kruis: "Heer, Eeuwige Koning van Glorie, ontvang mij zoals ik ben, hangend aan de boom, aan het zoete kruis. U bent mijn God. U die ik heb gezien, sta niet toe dat ik aan het kruis word opgehangen; doe dit voor mij, Heer, die de deugd van uw Heilig Kruis heb gekend". En hij stierf met deze woorden. Je zou kunnen zeggen dat dit zo'n mooie dood is, dat alleen de dood van Onze Lieve Heer mooier zou kunnen zijn dan deze. Met andere woorden, het laatste woord over een mooie dood!
Dit artikel is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en gebaseerd op een conference die prof. Plinio op 30 november 1964 heeft gehouden.
Laatst bijgewerkt: 30 november 2023 07:53