De H. Simeon (+592) bracht als pilaarheilige het grootste deel van zijn leven wakend op een hoge zuil door. Daar werd hij zelfs door keizers geraadpleegd.
Sint-Simeon de Styliet: de grote voordelen van eenzaamheid
Morgen, 5 januari, is het feest van de heilige Simeon de Styliet. Styliet komt van het Griekse woord στῦλος dat pilaar betekent. Het was bovenop een pilaar dat de heilige Simeon het grootste deel van zijn buitengewone leven doorbracht. Vandaar dat hij ook wel 'de pilaarheilige' wordt genoemd.
Geluk door lijden
Hij werd geboren in Antiochië en was de kudden van zijn ouders aan het hoeden toen hij, slechts dertien jaar oud, dit vers uit het Evangelie hoorde reciteren: "Wee jullie die nu lachen, want jullie zullen kreunen en wenen". Toen hij naar de betekenis van dit woord vroeg, legde een oude man hem uit dat eeuwig geluk alleen door lijden kan worden verkregen en dat dit het veiligst in eenzaamheid kan worden bereikt.
Levenslang staand op een zuil
Onder de indruk van deze woorden sloot de jongeman zich aan bij andere kluizenaars in de buurt en later woonde hij in een klooster. Simeon werd lastiggevallen door indiscrete bezoekers, besloot van hen weg te lopen en leefde voortaan bovenop een zuil. Daar bleef hij staan, zonder enige beschutting, blootgesteld aan het weer en voortdurend in gebed. Hij stierf in 592 op 71-jarige leeftijd, toen hij zich voorover boog om zijn gebeden te beginnen.
Nawerking van aanwezigheid Jezus Christus
Dit is een van de wonderbaarlijke gebeurtenissen die plaatsvonden in de eerste eeuwen van het leven van de Kerk en die dus een soort laatste manifestatie vormen van de kracht van de genade die rechtstreeks door de aanwezigheid van Onze Heer Jezus Christus aan de wereld werd meegedeeld. In al deze genaden van deze perioden is er nog steeds iets van de onvergelijkbare waarde van de echte, zichtbare en onzichtbare aanwezigheid van Onze Heer Jezus Christus op aarde. Zoals je ziet, is dit in elk opzicht een heel bijzondere roeping.
Bovenop zuil om iedereen te ontwijken
Iemand die de wereld probeert te ontvluchten door naar de top van een pilaar te klimmen, speelt echt de rol van een standbeeld. Voor een trotse man is niets gevaarlijker... al helemaal niet voor iemand die zijn hele leven op de been is! Noch hurken, noch prozaïsch zitten, noch gapen, noch slapen op de top van de zuil. Je kunt je voorstellen hoe uniek en buitengewoon dat is. Bovendien kun je uit dit verslag opmaken dat hij naar de top van de zuil klom om allen te ontwijken. En daarom verliet hij de plek waar hij was en ging naar de top van een zuil, die natuurlijk heel hoog was zodat bezoekers niet naar beneden konden komen en hij hen niet in vertrouwen kon nemen.
Nooit opgehouden met bidden
Op deze manier kon hij zich verdedigen tegen vele ingewikkelde vragen en verzoeken. Het is een buitengewone manier van genade en hij was een man die door God geroepen was tot Zijn voortdurende en opzichtige contemplatie! En het was een bijzondere manier van bidden waarbij hij praktisch nooit ophield met bidden, waarmee hij de aandacht van deze mensen vestigde op het belang van gebed, het belang van het bovennatuurlijke leven en hen uitnodigde tot afzondering en het loslaten van de dingen van deze aarde.
‘Zalige eenzaamheid, enige zaligheid’
In dit verband wil ik iets zeggen over afzondering. De Ouden spraken veel over afzondering. Sint-Bernardus heeft dat beroemde woord "o beata solitudo, o sola beatitudo – ‘O zalige eenzaamheid, O enige zaligheid’. Je bent pas echt gelukkig als je geïsoleerd bent. En we zouden eigenlijk kunnen zeggen dat één maatstaf voor het meten van de waarde van een beschaving haar voorliefde voor afzondering is. In een beschaving waar mensen delen van hun leven in afzondering leiden, en aan de andere kant er veel mensen zijn die vrijwillig hun hele leven in afzondering leiden, bewaart die beschaving bepaalde waarden.
Eenzaamheid en beschaving
De hedendaagse mens haat isolement. Hij doorbreekt zijn isolement met de radio, televisie en alles wat hij kent. Zijn huis is niet echt gemaakt om in te verblijven, het is een pure woning. Hij slaapt er, eet er, drinkt er en gaat er hardlopend op uit. Maar het idee om alleen te zijn en dan de stemmen van eenzaamheid te laten opgaan en zich van anderen te isoleren komt onvermijdelijk alleen voor in beschavingen die enige waarde hebben.
Japanners enthousiast over trappisten
Neem bijvoorbeeld het oude China en het oude Japan: dat waren geen hoge beschavingen, maar hadden wel elementen van hoogheid. Welnu, een katholieke Japanse admiraal die altijd met me optrok, vertelde me een keer dat toen de eerste trappisten in China en Japan verschenen, de trappistenlevenswijze de mensen zo enthousiast maakte dat er mensen waren die probeerden zich bij de trappisten aan te sluiten zonder katholiek te zijn, omdat ze van de trappistenlevenswijze hielden. (...)
De stemmen van de stilte
Je realiseert je de enorme inversie van waarden, de enorme diversiteit van mentaliteiten. Waarom is dat? Omdat het iets fataals is: als je enige tijd in isolatie doorbrengt, na een eerste periode waarin je je bijna de tijd kunt herinneren waarin je niet geïsoleerd was, begin je je eenzaam te voelen. En dan beginnen de stemmen van verlatenheid, de stemmen van stilte, de stemmen van verdriet, heimwee naar gezelschap en een heleboel andere herinneringen op te komen en wordt de persoon gedwongen om serieuzer te worden. De reden waarom zoveel mensen isolatie haten is omdat het serieus is.
Eenzaamheid brengt ernst
Een man die alleen is moet serieus zijn, zelfs als hij zich dan overgeeft aan dagdromen en dwaasheden, maar dat zijn niet die van oppervlakkigheid, dwaasheid en gebrek aan ernst die dezelfde man zou hebben als hij in het gezelschap van alle anderen zou leven. Er is nog een vorm van isolement die nog belangrijker is en dat is niet die van het individu dat bijvoorbeeld ziek wordt, van wie iedereen na een tijdje weggaat, afscheid neemt en die helemaal alleen achterblijft.
Eenzaamheid kan iedereen overkomen
Er zijn ook formules om jezelf van de wereld te isoleren. Mensen die door Gods beschikking in een bepaalde positie terechtkomen waarin ze met niemand contact hebben, die anderen ook niet opzoeken en die te midden van anderen geïsoleerd raken. Soms kan er door een vorm van beproeving zelfs sprake zijn van isolement met andere mensen die echt katholiek zijn, contrarevolutionairen. Maar je past niet bij deze goede mensen, je maakt geen vrienden, je wordt niet goed begrepen, je bent niet bekend.
Eenzaamheid als uitnodiging van God
Als dat gebeurt, heb je de neiging om te wanhopen, "je haren uit te trekken" en je begrijpt niet de gave van God die daarmee gepaard gaat, de uitnodiging tot onthechting die daarmee gepaard gaat, de uitnodiging om meer van Onze Lieve Heer te zijn, te beseffen dat je niet bij de mensen past en het voorrecht dat juist bestaat in de persoon die geroepen wordt tot een grotere eenheid met God Onze Lieve Heer, een grotere eenheid met Onze Lieve Vrouw. Dat zijn de zielen die Onze Lieve Vrouw aanklopt en roept met de stem van tegenspoed, met de stem van een soort verplichte onthechting.
Bid tot Onze Lieve Vrouw
Temeer omdat dit is wat ik in mijn leven heb waargenomen: degenen die in deze staten van afzondering terechtkomen, zijn over het algemeen mensen die, als ze niet geïsoleerd waren, overmatig gehecht zouden zijn. Dus neemt de Voorzienigheid hen - met pijn voor hen - uit de weg wat ondertussen een ware toestand van onthechting, van verlossing is. Dus voor deze verschillende graden van afzondering moet de persoon dit begrijpen, Onze Lieve Vrouw vragen om deze afzondering vrucht te laten dragen, om hem dit soort eenzaamheid van de ziel te laten begrijpen waarin hij zich bevindt en hoe goed deze voldoet aan de beata solitudo, sola beatitudo.
Draag het kruis van eenzaamheid
En ook om te beseffen hoe er in deze situatie niet alleen een mogelijkheid is om gehechtheden te verliezen, maar ook om nederiger, buigzamer en beminnelijker te worden, om meer afstand te nemen van de dingen, om een nobelere, meer verheven geest te verwerven. Dit zijn allemaal dingen die precies in dit isolement gebeuren. En je moet het kruis van isolement opnemen en op je rug dragen, maar met liefde, in het besef dat dit echt een voorrecht is voor Onze Lieve Vrouw.
Eenzaamheid kan kostbare genade zijn
Spirituele auteurs hebben het soms - terecht! - over de genade die gepaard gaat met het verliezen van geld of gezondheid. Het kan een heel kostbare genade zijn en de persoon kan er heel onthecht door worden. Laatst hoorde ik over een vrouw die klaagde dat ze geen vrienden kon maken, omdat iedereen waar ze naartoe ging haar ontweek, haar vrienden haar uitlachten en ruzie met haar maakten... ze eindigde alleen. Kortom, het is een zwaar leven voor deze dame die buiten Brazilië woont. Ik dacht bij mezelf: als ze begreep wat dit betekende, als ze de voorliefde van Onze Lieve Heer hierin begreep, dan zou dat heel bijzonder zijn!
Van aanmatigend, trots en onuitstaanbaar...
Ik ken een jongeman die een van de goede groepen van ware katholieken over de hele wereld heeft verlaten. Hij verdiende het om weg te gaan omdat hij aanmatigend, trots en onuitstaanbaar in de omgang was. Hij vertelde me dat hij, toen hij buiten die goede omgeving woonde, eens in een bus stapte en iemand ontmoette die van de groep was waartoe hij had behoord. En die andere persoon stond op van zijn stoel, behandelde hem heel vriendelijk en ze reisden een kort stuk samen door de bus, omdat die andere persoon een eindje verderop moest uitstappen.
… naar minder opgeblazen
Hij vertelde me dat toen hij uitstapte, hij zich voelde alsof hij bezocht was door een geurige bries: "Oh, wat goed! Kijk eens hoe goed hij me behandeld heeft, hoe aardig hij voor me was, etc., etc." En ik zei tegen hem: "Goede vriend, wat zou je die man vroeger slecht behandeld hebben, omdat je volop vrienden had... Nu je geïsoleerd bent, doe je zo. Het is goed dat je het in je hoofd haalt om minder opgeblazen te zijn, om flexibeler te worden en om nederiger te worden en je meer bewust van de absolute realiteit".
Toewijding aan Onze Lieve Vrouw
Dat is een overweging die ik hier voor je wil maken. En ik wil er ook nog het volgende aan toevoegen: elke ziel die echt van Onze Lieve Vrouw is, of in ieder geval van plan is echt van Onze Lieve Vrouw te zijn, is diep van binnen een geïsoleerde ziel. Want hoe dicht je ook bij haar komt, je realiseert je dat er een laag van eenzaamheid is tussen het contact van het uiterlijke leven en haar. En die laag is onoverkomelijk, het is een soort innerlijk heiligdom waarin die ziel woont. Juist dit isolement was de grote missie van de heilige Simeon de Styliet, naar wie we onze ogen moeten richten om dit goed te begrijpen.
Communisme wil geen afzondering
Ik sluit af met een gedachte over Rusland. In een artikel over Sovjet-Rusland las ik wat ik de gruwel der gruwelen vind. Ongeacht de huisvestingscrisis, die hen dwingt om heel kleine huizen te bouwen, hebben de communisten een beleid waarbij iedereen alleen krijgt wat hij nodig heeft om te slapen en dat zelfs de maaltijden worden gebruikt in gemeenschappelijke ruimtes, die heel groot zijn om te voorkomen dat mensen zoveel mogelijk alleen zijn. Want in een communistisch regime gaat het erom dat iedereen de hele dag bij elkaar is. Dit is waar het communistische regime om draait. Het is het tegenovergestelde van de katholieke leer, de katholieke moraal, de christelijke beschaving, waardoor mensen naar afzondering verlangen.
Eenzaamheid voor innerlijk programma
Deze woorden zijn een beetje vaag, ik weet het. Maar bedenk dit: zonder retraite, zonder herinnering, zonder periodes van grote reflectie, is er nooit iets groots gedaan in de Kerk. En precies daarom is een van de dingen die ik het liefst zou willen dat we een huis van retraite zouden hebben, een huis van afzondering voor ons (...) in de zin van dichter bij God komen en dan, eindelijk, ons innerlijke programma beginnen. Dubbele afzondering: materiële, maar ook geestelijke afzondering samen met anderen.
Aanvaard onbegrip, isolatie, zelfs mishandeling
En in het aanvaarden van onbegrip en het kruis van isolatie en zelfs het kruis van mishandeling als je te midden van kinderen van de duisternis bent, en vaak ook omdat dit mysterieuze beproevingen zijn die de Voorzienigheid kan toestaan, zelfs te midden van goede, authentieke katholieke vrienden en contrarevolutionairen. Dit zijn de overwegingen op het feest van de heilige Simeon de Styliet.
Dit artikel is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en gebaseerd op een conference die prof. Plinio op 4 januari 1966 heeft gehouden.
Laatst bijgewerkt: 5 januari 2024 06:51