Don Bosco
Don Bosco's goede vriend Luigi Comollo verschijnt aan hem na zijn dood
We zullen van tijd tot tijd soortgelijke artikelen over deze grote heilige plaatsen. Dit verhaal is een verslag van de heilige dood van zijn beste vriend en medeseminarist Luigi Comollo.
Een laatste lofzang
Nadat hij enige tijd ziek was geweest, intoneerde Luigi Comollo om middernacht het Ave Maris Stella met een zeer krachtige stem en zong het tot het laatste couplet, ook al smeekten zijn vrienden hem zichzelf niet uit te putten. Hij ging erg op in deze engelachtige middeleeuwse Mariahymne en zijn gezicht straalde zo'n hemelse gloed uit dat hij eruitzag als een engel. Een vriend vroeg hem: "Wat troost je nu het meest?" Hij antwoordde: "Iets gedaan te hebben uit liefde voor Maria en regelmatig te Communie zijn gegaan.."
Laatste woorden
Hij luisterde naar alles wat er tegen hem gezegd werd en glimlachte aandachtig met een onveranderlijke rust. Zijn ogen waren gericht op het kruisbeeld, dat hij stevig in zijn tegen zijn borst geklemde handen hield. Hij probeerde elke uitroep te herhalen die mensen voorstelden. Ongeveer tien minuten voor hij stierf, zei hij tegen de aanwezigen in de kamer: "Vaarwel, ik ben onderweg. Jezus en Maria, ik leg mijn ziel in jullie handen." Dit waren zijn laatste woorden. Toen zijn lippen harder werden en zijn tong dikker, kon hij de voorgestelde uitingen niet meer spreken en dus articuleerde hij ze alleen nog maar met zijn lippen.
Laatste adem
Twee andere diakenen, Sassi en Fiorito, lazen hem het proficiscere-gebed (Vertrek, christenziel, uit deze wereld) voor. Toen ze de Heilige Namen van Jezus en Maria uitspraken, glimlachte hij lieflijk en altijd sereen, alsof hij verrast was door de aanblik van een wonderbaarlijk en vreugdevol object. Zonder enige beweging scheidde zijn prachtige ziel zich van zijn lichaam en vloog om te rusten in de vrede van de Heer. Zijn gelukkige overgang vond plaats om twee uur 's nachts, voor de dageraad van 2 april 1839, op de leeftijd van 22 jaar, min vijf dagen.
Lees ook: Hoe voorkom je afleiding tijdens het bidden van de rozenkrans?
Een beeld in de nacht...
Die nacht werd pater Vercellino uit Bulgaro, die in een andere slaapzaal sliep dan Don Bosco, plotseling wakker en begon te schreeuwen: "Comollo is gestorven! Iedereen stond op en stelde hem vragen. De onderprefect maande hem tot stilte, maar Vercellino bleef herhalen: "Comollo is dood! Zijn collega's zeiden dat het onmogelijk was omdat Comollo die avond veel beter leek. Maar hij zei: "Ik heb hem gezien; Comollo kwam de slaapzaal binnen en zei: "Ik ben nu overleden! En verdween."
...blijkt een werkelijke verschijning
Terwijl ze hem ervan probeerden te overtuigen dat hij droomde, kwamen de diakenen Fiorito en Sassi, die de zieke die nacht moesten bijstaan, de slaapzaal binnen.
Iedereen vroeg: "Hoe is het met Comollo?
"Hij is dood," antwoordden ze.
"Hoe laat?"
"Twaalf minuten geleden.
Stel je de verbazing voor waarmee de seminaristen deze woorden hoorden. Pater Vercellino's visioen was geen illusie geweest!
Nieuws gaat rond als lopend vuurtje
Volkomen ontsteltenis overviel het seminarie toen het daglicht aanbrak en het nieuws van Comollo's dood zich verspreidde. Iedereen troostte elkaar en zei: "Op dit uur is Comollo al in de hemel om voor ons te bidden." Ze wedijverden om een voorwerp te bemachtigen dat hem had toebehoord als aandenken aan die geliefde en vereerde collega. Ontroerd door de bijzondere omstandigheden rond zijn dood, wilde de rector van het seminarie hem niet op de gewone begraafplaats begraven. Hij vertrok bij zonsopgang naar Turijn en kreeg toestemming van de burgerlijke en kerkelijke autoriteiten om hem te begraven in de kerk van Sint-Philip, die bij het seminarie hoorde.
Lees ook: Kardinaal Zen, het ‘geweten van Hongkong’, ligt onder vuur
Zijn begrafenis
Dienovereenkomstig werd zijn lichaam op de ochtend van 3 april in een processie door de stad Chieri gedragen en, na een lange tocht, door seminaristen, oversten, de heer kanunnik-vicaris, andere kanunniken en geestelijken te midden van een enorme menigte naar de Sint-Philipskerk geleid. Ze arriveerden met rouwmuziek. De directeur zong de mis in aanwezigheid van de kist. Toen de dienst ten einde was, werd Comollo in een graf gelegd dat voor hem klaargemaakt was in de buurt van de altaarrail. Het was alsof de Sacramentele Jezus, aan wie hij zoveel liefde toonde en bij wie hij zo graag verbleef, hem ook na zijn dood dichtbij wilde hebben.
Een tweede verschijning
Kort na zijn begrafenis verscheen Comollo een tweede keer voor een hele slaapzaal van seminaristen. Don Bosco vertelt over de veelbetekenende gebeurtenis: "Met onze grote vriendschap en vertrouwen spraken Comollo en ik vaak over wat ons elk moment kon overkomen, namelijk onze scheiding in geval van dood. Op een dag herinnerden we ons dat we hadden gelezen over heiligen die ermee instemden om na hun dood met anderen te communiceren. In een moment tussen lichtzinnigheid en ernst, zeiden we dat het een grote troost zou zijn als degene die het eerst naar de eeuwigheid geroepen werd, nieuws over zijn toestand naar de ander zou brengen."
Comollo's verschijningen waren Gods wil
"Nadat we een paar keer over de zaak hadden gepraat, beloofden we voor elkaar te bidden zodat degene die als eerste zou sterven zijn verlossing zou meedelen aan zijn overlevende vriend. Ik begreep niet wat zo'n belofte inhield en ik moet bekennen dat er veel lichtzinnigheid bij kwam kijken. Ik zou anderen nooit aanraden om zo'n belofte te doen. Maar wij tweeën namen het altijd serieus als een heilige belofte om na te komen. We hebben het verschillende keren bevestigd, vooral tijdens Comollo's laatste ziekte, altijd op voorwaarde dat God het toeliet en dat het Hem behaagde. Comollo's laatste woorden en blik verzekerden mij ervan dat hij ons verbond zou nakomen. Sommige collega's werden op de hoogte gebracht van deze overeenkomst en waren benieuwd of ze werkelijk zou plaatsvinden. Ik was er het meest bezorgd over omdat ik hoopte enige troost te vinden in mijn verlatenheid."
Wonderlijk geluid maakt slapenden wakker
"In de nacht van 3 op 4 april, na de dag van zijn begrafenis, rustte ik met twintig studenten van de theologische opleiding in de slaapzaal die uitkomt op de Zuidelijke binnenplaats. Ik lag in bed, maar sliep niet, en dacht na over de belofte. Ik was in de greep van een angstige emotie en voorzag bijna wat er zou komen. Klokslag middernacht hoorde ik een somber geluid onderaan de gang dat luider en somberder werd naarmate het naderde. Het klonk als een kar die getrokken werd door vele paarden of een spoorwegtrein, bijna als het afvuren van een kanon. Ik kon het niet beschrijven, behalve dat het bestond uit een reeks van zulke vibrerende en gewelddadige geluiden dat het grote angst veroorzaakte en iedereen sprakeloos maakte. Toen het lawaai de deur van de slaapzaal naderde, rammelde het aan de muren en de vloer van de gang als ijzeren platen die door een zeer krachtig wapen werden geschud. Je kon de afnemende afstand tussen ons en het geluid niet meten. Het was als een stoomlocomotief die wegreed, en het was soms onmogelijk om te weten waar hij zich op zijn weg bevond te midden van de rook die hij door de lucht verspreidde."
Lees ook: Een kleine heilige: het verborgen leven van Mary Ann Long
Lawaai verandert in stilte
"Alle seminaristen in de slaapzaal werden wakker, maar niemand sprak. Ik was versteend van angst. Het lawaai kwam dichter bij de slaapzaal en werd steeds angstaanjagender. De deur ging vanzelf open en het lawaai werd intenser. Er was niets te zien behalve een passief, veelkleurig licht dat dat geluid leek te regelen. Op een bepaald moment viel er plotseling een stilte, het licht scheen feller en de stem van Comollo weerklonk duidelijk en zei drie keer achter elkaar: Bosco! Bosco! Bosco! Ik ben gered! Op dat moment werd de slaapzaal nog helderder. Het lawaai begon opnieuw, veel heviger, bijna als een donderslag die op het punt stond het huis te doen zinken, maar het hield al snel op en het licht verdween. De seminaristen sprongen uit hun bed en vluchtten. Sommigen verzamelden zich in een hoek van de slaapzaal om te proberen elkaar op te vrolijken, en anderen sloten zich aan bij de prefect van de slaapzaal, pater Florito."
Iedereen werd door angst gegrepen
"En zo brachten ze de nacht angstig door, wachtend op de opluchting van het daglicht. Iedereen had het lawaai gehoord; sommigen hoorden de stem zonder de betekenis ervan te begrijpen. Ze vroegen elkaar wat dat geluid en die stem betekenden. Terwijl ik op mijn bed zat, zei ik tegen hen dat ze moesten kalmeren omdat ik duidelijk de woorden 'Ik ben gered' had gehoord. Ik leed enorm. Ik was zo bang dat ik het liefst op dat moment had willen sterven. In mijn herinnering was het de eerste keer dat ik bang was. Dat gaf aanleiding tot een ziekte die me aan de rand van het graf bracht en me in zo'n slechte gezondheid achterliet dat ik pas vele jaren later zou herstellen."
Lees ook: Don Bosco: 'Het rode paard van de Apocalyps vervulde mij met bloedstollende angst'
God laat Zich zien in Zijn genade
"God is almachtig; God is genadig. Meestal negeert Hij zulke verbonden. Maar soms laat Hij ze in Zijn oneindige barmhartigheid toch in vervulling gaan, zoals in het bovenstaande geval. Ik zou anderen nooit aanraden om zo'n verbond aan te gaan, want als natuurlijke dingen zich verbinden met het bovennatuurlijke, lijdt de arme mensheid zwaar, vooral in dingen die niet nodig zijn voor onze eeuwige verlossing. Laten we zeker zijn van het bestaan van de ziel zonder naar andere bewijzen te zoeken. Alles wat we nodig hebben is wat Onze Heer Jezus Christus aan ons heeft geopenbaard."
Klokkenluider getuigt
Toen Don Bosco in 1884 de biografie van Luigi Comollo herdrukte, leefden sommige getuigen van de verschijning nog. De concepten van de eerste editie, die het vermelden, werden gelezen en herzien door seminarieleiders en collega's die ooggetuigen waren. Pater Giuseppe Fiorito vertelde er vaak over aan de oversten van het Oratorium. De gebeurtenis deed ook buiten het seminarie veel stof opwaaien. Sommige mensen hoorden erover van de klokkenluider van de kathedraal, Domenico Pogliano, die getuigde van de waarheid van de episode.
Grapjas tergt de zwakke Bosco
Het lijden dat Don Bosco te verduren kreeg door het verlies van zijn vriend en de schrik bij die verschijning tastten zijn gezondheid ernstig aan. Hij was al verzwakt door de aanvallen van de vijanden van de Kerk, de zorg voor zoveel jonge mannen, lange waken en het schrijven van boeken. Zoals hij zegt, bracht het hem aan de rand van het graf. Echter, een jonge, rusteloze en niet nadenkende seminarist die niet in Don Bosco's slaapzaal sliep, ergerde zich eraan dat hij altijd gereserveerd was en ging vaak naar hem toe en zei: "Bosco, Bosco, Bosco, ik ben gered!"
Ook deze vindt genade
Don Bosco voelde een pijnlijke wond weer opengaan. De grap was van zeer slechte smaak. Toch glimlachte hij, dreigde de jongeman schertsend met zijn vinger, maar zweeg. De jonge seminarist, die later een heilige en ijverige priester werd, vertelde over zijn excentriciteiten om ons een idee te geven van Don Bosco's geduld en beheersing van zijn van nature vurige karakter.
Dit artikel is eerder verschenen op tfp.org.
Laatst bijgewerkt: 6 september 2023 13:14