De doop van Clovis in de Kerstnacht van AD 496. (Beeld: Frans anoniem, ca. 1500, via Wikipedia)
Sint-Remigius doopt koning Clovis
Prof. Plinio vervolgt zijn bespreking (zie hier voor het eerste deel) van het leven van Sint-Remigius (Saint Rémy of Sint-Remijs, 466-511), een grondlegger van het christelijke Frankrijk, naar wie de kroningsstad Reims is genoemd.
Brand in Reims
Er zijn verschillende wonderen van de heilige Remigius, en hier is een van de mooiste. Het laat de perfecte herder zien. En hier zie je het verschil tussen een bisschop uit die tijd, die bekend staat als achterlijk, en een bisschop uit onze tijd, die bekend staat als vooruitstrevend. Je zult zien wat een prachtige episode het is: "Op een dag verteerde een verschrikkelijke brand de stad Reims". Dit waren steden die vaak gebouwd waren met houten gebouwen en als er brand uitbrak, bleek het hout erg droog zodat het vuur zich met enorm gemak door de stad verspreidde. En in die tijd waren er geen hydraulische pompen om water tot grote hoogten te projecteren of om een vuur te blussen, dat in theorie in de stad São Paulo gemakkelijk geblust had kunnen worden.
Gewapend met een kruis
De vlammen bestrijden was dus een grote noodzaak, maar erg moeilijk. Je zult zien hoe Sint-Remigius de voortgang van de vlammen tegengaat: "Toen verzamelden alle mensen zich om het vuur te doven, maar het was zinloos, en iedereen had al gewanhoopt om de vlammen te overwinnen die de stad aan het verslinden waren. Dus haastte de heilige Remigius zich naar de plek waar het vuur woedde. Hij was gewapend met zijn kruis. Hij ging tegen de oprukkende vlammen staan en verklaarde dat hij niet zou versagen. De vlammen stopten en het vuur werd geblust.”
Grootsheid in alle versies
Een wonder, natuurlijk, maar wat een prachtig idee van de bisschop! Wat een prachtig idee van de man van God en de perfecte Herder! Je mag je Sint-Remigius voorstellen zoals je wilt: een slanke, lange, slanke man, die als een soort uitdaging voor de vlammen stopt; of een kolos van een gedrongen man, of een piepklein mannetje - hoe dan ook, het tafereel heeft in elk van zijn versies al zijn grootsheid. Hij draagt een mijter, een Romeins tuniek en een kruis en gaat naar de vlammen toe.
Biedt weerstand
En ze worden kleiner. En denk niet alleen aan de vlammen, maar aan alle mensen. De mensen om hen heen - verbaasd - knielen neer, en als het allemaal voorbij is, geeft Sint-Remigius de zegen aan de mensen... Ik bedoel, je realiseert je het prestige van de Kerk en de glorie van God die zoiets met zich meebrengt. Het is symbolisch: de ware man van God, vooral de ware bisschop, als hij stopt en zich verzet, is er geen vlam die verder komt. Dit is onvergelijkbaar meer waar in het geestelijke dan in het materiële rijk. Met andere woorden, je hoeft je alleen maar te verzetten en de tegenstander zal zich gewonnen geven. Maar je moet weerstand bieden.
Clovis' doopsel en de Heilige Ampul
Ik geef je alleen beknopte uittreksels, omdat het bestand zo lang is. Een ander aspect van zijn leven: "De nacht voor de doopplechtigheid..." Dat is de beroemde nacht waarin hij Clovis doopte, met die klassieke zin: "Buig je hoofd, verbrand wat je aanbidt en aanbid wat je verbrand hebt". "...het was Kerstavond in het jaar 496, Sint-Remigius bracht enkele uren door in gebed voor het altaar van de Mariakerk. Daarna ging hij naar de residentie van de koning, omdat hij van de stilte van de nacht wilde profiteren om zijn laatste instructies aan de vorst te geven. In het oratorium van het paleis wachtte koningin Sint-Clothilde, echtgenote van Clovis, hem op in gebed. Enkele edelen en verschillende geestelijken waren er verzameld. Iedereen ging zitten en de heilige hield een bewonderenswaardige preek.
Sint-Clothilde in middelpunt
Je kunt je voorstellen hoe mooi het was: het was nacht, het stadje Reims was stil, iedereen sliep en alleen in de kapel van het koninklijk paleis brandde licht. De heilige Remigius kwam aan, gezalfd door het gebed omdat hij urenlang voor het altaar had gebeden. Je kunt je voorstellen hoe hij de kleine, kronkelige straatjes van het stadje doorkruiste, het koninklijk paleis binnenging en bij de kapel aankwam. In de kapel is Clovis aan het bidden, die de volgende dag gedoopt zal worden; bidt Sint-Clothilde, de heilige die in het middelpunt stond van alle veranderingen die de wereldgeschiedenis met de bekering van de Franken zou ondergaan.
‘Ik ben het. Vrees niet.’
Verschillende edelen en geestelijken bidden. Sint-Remigius gaat zitten en begint te spreken. Dan houdt hij een lange preek. En je kunt je de verbazing van Sint-Clothilde voorstellen, de verwondering, een beetje verwondering en zo... Clovis, de herinnering van de geestelijken, de interesse van de edelen, en dan dezelfde stilte... Je zult snel zien wat er aan de hand is. Terwijl hij sprak, verscheen er een licht in de kapel dat zo fel was dat het kaarslicht niet doofde, maar niet meer te zien was. Een zeer aangename geur verspreidt zich door de kapel en een luide stem zegt de volgende woorden: "Vrede zij met u! Ik ben het, vrees niet. Blijf in mijn liefde!"
De profetie bij de doop
Het is duidelijk dat het Onze Heer Jezus Christus is. "De koning en koningin knielden aan de voeten van de heilige prelaat. Het gelaat van de man Gods straalde met een zeer levendige glans en, gegrepen door de profetische geest zelf, profeteerde hij...". Kijk naar de schoonheid van deze profetie tijdens de nacht, nadat Christus zelf had gesproken. De profetie: "Uw nageslacht zal dit koninkrijk nobel regeren. Het zal glorie geven aan de Heilige Kerk en het rijk van de Romeinen erven. Ze zal niet ophouden te bloeien zolang ze het pad van waarheid en deugd volgt. Maar decadentie zal komen door het binnendringen van ondeugden en slechte gewoonten. Zo gaan koninkrijken en naties ten onder". Dat is het. Stilte opnieuw, en deze zielen zijn klaar voor de doopplechtigheid van Clovis. Er is aangekondigd dat de doop het begin is van een nieuwe bladzijde in de geschiedenis.
Duif met de Heilige Ampul
Kun je je de adel en verhevenheid van deze scène voorstellen, de staat van de zielen na deze scène? "Tijdens Clovis' doopsel zocht Sint-Remigius naar de heilige oliën, maar er waren zoveel mensen in de kerk dat toen hij met Clovis naar de doopvonten wilde gaan, de heilige olie verloren ging in de verwarring. Toen hij het niet meer kon vinden, bad hij met zijn handen naar de hemel gekeerd. Plotseling kwam er een duif op hem af die witter was dan sneeuw. In zijn snavel zat een klein flesje gevuld met heilige olie. De prelaat opende het en er kwam een zacht parfum uit en de duif verdween. Het wonderbaarlijke flesje dat de duif naar Sint-Remigius bracht, werd eeuwenlang gebruikt om de koningen van Frankrijk in te wijden (zie foto hieronder). Het werd de Heilige Ampul genoemd. Dit is het beroemde wonder van de bekering van Clovis.
Concilie van Orléans
Nu krijgt Sint-Remigius te maken met een concilie: "De leer van Arius, gesteund door de Visigoten in het zuiden van Frankrijk, probeerde de noordelijke provincies binnen te dringen. In de stad Orléans moest (in 511, red.) een concilie bijeenkomen om deze ketterij te bestrijden. Sint-Remigus liet niet na om dat bij te wonen. Toen hij bij de bisschoppenvergadering aankwam, stonden alle aanwezige bisschoppen op, behalve één ariaan die heel trots bleef zitten. Zijn arrogantie werd onmiddellijk afgestraft, want hij verloor het spraakvermogen. Hij haastte zich toen naar de voeten van de heilige Remigius, maar deze eiste eerst een volledige herroeping van zijn dwalingen. De boetvaardige bisschop ging akkoord en begon meteen weer te spreken.
Levenseinde
"Aan het einde van zijn leven werd de heilige Remigius blind, maar in plaats van bedroefd te zijn, verheugde hij zich, omdat hij zei dat dit een middel was om te lijden zoals Onze Heer Jezus Christus. Hij wist profetisch de dag van zijn dood. En enkele dagen voor zijn dood kreeg hij zijn gezichtsvermogen terug, zodat hij iedereen weer kon zien en zijn goederen kon ordenen en verdelen zoals hij wilde. "Toen de dag kwam dat hij zei dat hij ging sterven, hoewel hij niet ziek was, maar gewoon erg uitgeput, die dag stierf hij, nadat hij van iedereen afscheid had genomen, als iemand die op reis ging.” Dat was het einde van het leven van de grote Sint-Remigius.
Remigius: inspiratie uit het verleden
Dan zijn er nog zijn wonderen na zijn dood, waarvan je je kunt voorstellen dat het klinkende wonderen waren. Met deze feiten worden we getransporteerd naar een kerkelijke sfeer die zo anders is dan de onze als je je maar kunt voorstellen. Is dit bedoeld om ons te ontmoedigen? Nee. Het is bedoeld om ons aan te moedigen, om ons te bemoedigen, om te beseffen dat Onze Lieve Vrouw, die al deze genaden van Onze Lieve Heer Jezus Christus kan verkrijgen, ook van het ene op het andere moment buitengewone genaden voor de heilige katholieke Kerk kan verkrijgen. En door de rampen die ze in Fatima heeft voorspeld, kan ze andere Remigiussen laten verschijnen, andere mensen laten verschijnen die het heilige bouwwerk, dat in onze tijd zo vreselijk bouwvallig is, weer nieuw leven kunnen inblazen.
Steunpilaar van de Kerk
Dus je hebt nog een intentie om naar Sint-Remigius te sturen. Het is niet langer de individuele intentie die je hebt om persoonlijke problemen op te lossen, maar om Sint-Remigus te vragen dat hij, die de steunpilaar van de Kerk en van het Christendom is geweest, medelijden mag hebben met de een en de ander. En om vanuit de hemel, waar hij nu is, zijn ogen te richten op deze naamloze ellende, die hij zich niet eens durft voor te stellen. Ik weet niet wat Sint-Remigius' reactie zou zijn als hij de situatie kon zien waarin de katholieke Kerk en zijn arme Frankrijk zich vandaag de dag bevinden. Als hij het kon zien, wat zou hij daarvan denken?
Bede tot Sint-Remigius
Ik zal je iets zeggen en dan zul je begrijpen hoezeer we tot de heilige Remigius moeten bidden. We moeten hem vragen om van Onze Lieve Vrouw te verkrijgen dat God, net als in zijn tijd, zich weer naar deze aarde zal keren en barmhartigheid zal tonen. En tussenbeide komt, kastijdt, uitroeit, elimineert, plant en een andere wereld baart! Laten we Sint-Remigius vragen medelijden te hebben met Frankrijk en met de wereld.
Dit artikel is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en gebaseerd op de tweede helft van een conference die prof. Plinio op 23 september 1974 heeft gehouden.
Laatst bijgewerkt: 18 januari 2024 00:07