Een anglicaanse 'bisschoppin'. Uitsnede van afbeelding Mary Constance / Flickr.
De synodale weg van paus Franciscus lijkt op de weg van de anglicanen naar zelfvernietiging
Een van de meest effectieve uitdrukkingen in de Engelse taal is de eenvoudige zin "de blinde leidt de blinde". Geen enkele handeling kan dwazer zijn.
Een uitdrukking van Onze Lieve Heer Zelf
De uitdrukking heeft zijn basis in de Heilige Schrift. In Matteüs 15:14 vertelt Onze Heer ons: "Laat hen begaan; ze zijn blinde leiders van blinden; maar als de ene blinde den anderen leidt, vallen ze allebei in de kuil." Geen enkel idioom zou het gevaar op weg naar de komende synode beter kunnen beschrijven. Synodaliteit is niet nieuw. Anderen hebben het eerder geprobeerd en hadden te lijden onder de "blinden leiden de blinden" uitkomst. Dit scenario speelde zich vooral af in de Anglicaanse gemeenschap.
Gavin Ashenden
In het boek Het synodale proces is een doos van Pandora citeren de auteurs Jose Antonio Ureta en Julio Loredo de Izcue de voormalige Anglicaanse bisschop Gavin Ashenden, voormalig kapelaan van H.M. Queen Elizabeth II. Hij is nu een katholiek bekeerling en wijst erop dat de Kerk van Engeland in de jaren vijftig haar eigen "Synodale Weg" insloeg. Zijn getuigenis is opmerkelijk:
Marxistische inhoud in christelijk-lijkende verpakking
"Ex-Anglicanen geloven dat ze enige hulp kunnen bieden" omdat ze getuige zijn geweest van de "truc" van synodaliteit die in de Church of England "met zo'n verdeeldheid zaaiende en destructieve uitwerking" werd gebruikt. "Het is een feit dat de ex-Anglicanen deze truc met de Kerk al eerder hebben gezien. Het is onderdeel van de spiritualiteit van de progressieven. Heel simpel gezegd verpakken ze quasi-Marxistische inhoud in een spirituele troostdeken en praten dan veel over de Heilige Geest."
Anglicaanse 'Kerk'
Anglicanisme is moeilijk uit te leggen. In Groot-Brittannië wordt het de Kerk van Engeland genoemd - de vrucht van de afvalligheid van koning Hendrik VIII. In de Verenigde Staten staat ze bekend als de Episcopale Kerk. In de rest van de wereld, vooral in die plaatsen die ooit deel uitmaakten van het Britse Rijk, is de meer omvattende term Anglicaans gebruikelijk.
Achter de façade van schoonheid zat radicalisme
In mijn jeugd was ik episcopaal. De parochie waartoe ik behoorde zat vol met oud hout, oud glas in lood, oude woorden en oude muziek. De liturgie en gewaden leken prachtig. Achter de antieke omgeving ging echter een radicale geest schuil. De mannen - en later vrouwen - van God die deze gewaden droegen, waren vaak erkende socialisten. Ze verkondigden de eeuwige waarheden door middel van de liturgie, maar waren best bereid om campagne te voeren voor abortus en het 'Equal Rights Amendment'. Sterker nog, ze vonden deze activiteiten heel deugdzaam.
Gebrek aan anti-abortusstandpunt was breekpunt
In 1986 kon ik het niet langer verdragen dat de Episcopaalse kerk geen standpunt innam tegen abortus. (Later deden ze dat wel - natuurlijk aan de andere kant.) Ik sprong over de Tiber en werd katholiek. Ik dank God voor de genade die Hij mij gaf om die beslissing te nemen. Veel andere Episcopalen deden hetzelfde bij andere kwesties. Er waren er genoeg om uit te kiezen.
Lees ook: Hoe Sint-Michaël bij Robbie de duivel uitdreef
Een snel uitstervende organisatie
Beliefnet heeft de cijfers gekraakt. Van 1992 tot 2002 daalde het aantal episcopalen met 32%, van 3,4 naar 2,3 miljoen. Dat was geen toevalstreffer. Vanaf 2021 claimt de Episcopale Kerk 1,62 miljoen leden in de Verenigde Staten. Wat kan het verlies van meer dan de helft van het aantal leden in drie decennia verklaren?
Vanwaar de leegloop?
Om die vraag te beantwoorden wendde Beliefnet zich tot Charlotte Allen, die regelmatig bijdraagt aan vele publicaties, waaronder First Things, de Weekly Standard en de Wall Street Journal. "De versnelde versplintering van de door conflicten verscheurde Episcopal Church USA, waarin grote parochies en hele bisdommen zich uit de kerk terugtrekken, gaat niet alleen over homoseksuele bisschoppen, de zegening van verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht of de verkiezing van een vrouw tot voorzittend bisschop. Het gaat over de ineenstorting van het linkse christendom.... Op een paar die-hards na geven alle kerken die de leer hebben vervaagd en de morele voorschriften hebben afgezwakt nu toe dat ze in verval raken en, in het geval van de Episcopale Kerk, desintegreren."
Echtbreker wordt bisschop
Het artikel verwees naar de gepensioneerde Anglicaanse bisschop van New Hampshire, V. Gene Robinson. Voordat hij dat ambt aanvaardde, had de heer Robinson zijn vrouw en kinderen in de steek gelaten ten gunste van een openlijk homoseksuele relatie. Zelfs de New York Times sprak in 2006 over de breuk die daaruit voortkwam.
Consternatie in Afrika, Azië en Latijns-Amerika
"De wijding van bisschop Robinson leidde tot een felle reactie van primaten van snelgroeiende anglicaanse provincies in ontwikkelingslanden, waar homoseksualiteit taboe is. Velen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika hebben hun interactie met de Amerikaanse kerk ingeperkt. Een paar traditionalistische congregaties in dit land hebben zichzelf onder toezicht van buitenlandse bisschoppen geplaatst."
Robinson bleef gewoon aan
Het jaar daarop kwam de Times terug op de kwestie. "Traditionalisten in binnen- en buitenland beweren dat de Bijbel homoseksualiteit als een gruwel beschrijft, en ze beschouwen de wijding van bisschop Robinson door de Episcopale Kerk als het meest recente en schrijnende bewijs van haar afwijzing van de Bijbelse autoriteit." Ondanks de controverse bleef de heer Robinson zijn ambt bekleden totdat hij in 2013 met pensioen ging.
Lees ook: De heilige bisschop John Fisher, een eenzame geloofsheld
Een museum met weinig bezoekers
Op veel plaatsen blijft het mooie uiterlijke omhulsel over, een relikwie in een liturgisch museum. Maar losgekoppeld van de levensadem valt het langzaam uiteen. De Britse conservatieve Melanie Phillips citeert een onderzoek onder 1.200 geestelijken van de Church of England. Driekwart van hen gelooft dat Groot-Brittannië niet langer een christelijk land is. Celia Walden van The Telegraph citeert hetzelfde onderzoek en zegt dat de meeste geestelijken best bereid zijn om hun lege kerkgebouwen te gebruiken voor yogalessen, tentoonstellingen, concerten, cafés en postkantoren.
Alles draait om het 'ik'
Ze vervolgt: "Het is ironisch dat we ons als seculiere samenleving in de cultus van het zelf hebben gestort, juist omdat we aan het zwalken zijn, zonder spiritueel houvast. Het idee dat we voeding krijgen aangereikt in de vorm van het "Bloed en Lichaam van Christus" wordt belachelijk gemaakt, maar we slurpen onze groene sapjes en "superfoods" naar binnen in de hoop dat ze ons geven wat onze lege zielen missen - en zorgen voor een eeuwig, zij het geestelijk verstoken leven.... Het draait allemaal om welzijn in de kerk van 'mij'."
Verdwijnen tegen 2040
De Canadese situatie is nog erger. In 2020 publiceerde de Anglican Journal een artikel dat paniek zou moeten zaaien in de hele gemeenschap. In een rapport aan het "Huis van Bisschoppen" deed de Anglicaanse geestelijke Neil Eliot een opzienbarende voorspelling op basis van statistische analyse. "We hebben eenvoudige projecties op basis van onze gegevens die suggereren dat er rond 2040 geen leden, bezoekers of gevers meer zullen zijn in de Anglicaanse Kerk van Canada."
"We zien het elke zondag"
De Canadese Anglicaanse primaat Linda Nicholls was niet verbaasd. "Iedereen die in de kerk in de kerkbanken heeft gezeten, of als priester, diaken of bisschop, weet dat dit verval heeft plaatsgevonden. We zien het elke zondag, we zien het op allerlei manieren."
Geen schuldbesef
Normaal gesproken zien liberalen bij het bekijken van dergelijke dalingen geen schuld bij zichzelf. Primaat Nicholls is optimistisch over een toestand die haar tot op het bot zou moeten doen beven. "Aan het einde van de dag, als we voor de grote rechterstoel staan en ons moeten verantwoorden voor hoe we ons leven als christenen hebben geleefd, denk ik dat de vraag die gesteld zal worden is: 'Was je trouw met wat je gekregen hebt?'"
Lees ook: Sint-Maximiliaan Kolbe, de martelaar van Auschwitz
Linkse fouten corrigeren met linkse oplossingen?
Wat is dan de linkse oplossing? Net als de marxist die weigert het falen van het communisme te erkennen, verandert het antwoord nooit. Doe meer van hetzelfde, maar dan beter. Ze willen meer voedselbanken, meer sociale actie, meer kritiek op de rijken, meer links activisme, meer, meer, meer.
Synodaliteit leidt tot zelfvernietiging
Dat is dezelfde richting die langs de Synodale Weg lijkt te gaan. Progressieven lijken de ontvolking van de Moderne Kerk te zien als een "groeipijn" die meer liberalisme, meer begeleiding en meer acceptatie te zijner tijd zullen corrigeren. Ze denken dat ze de katholieke leken kunnen overtuigen met hun zoete woorden. De waarschuwing van Gavin Ashenden is inderdaad profetisch. De Anglicaanse "synodale weg" leidde tot zelfvernietiging. Katholieken zouden moeten opletten.
Eeuwige waarheden worden opgeofferd
Verblind door hun ideologie beweren progressieven dat degenen die voor eeuwige waarheden staan de ideologen zijn. Ze lijken bereid om eeuwige waarheden op te offeren voor de evoluerende normen van modernistische sociale rechtvaardigheid. Dit "pad" moet worden afgewezen.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org.
Laatst bijgewerkt: 29 september 2023 11:17
