Albertus de Grote, heilige en kerkleraar
Vandaag [14 november] is het feest van alle heiligen van de Orde van de Karmel, en morgen de herdenking van alle overledenen van diezelfde Orde.
Leopold de Goede, patroon van Oostenrijk
Bovendien valt dan het feest van de heilige Leopold de Goede, markgraaf (een middeleeuwse titel voor de militaire commandant die belast was met de verdediging van een van de provincies die grensden aan het Heilige Roomse Rijk) van Oostenrijk in de twaalfde eeuw - hij is een van die heiligen die een soort "vergeten waarheden" zijn - en het feest van de heilige Albertus de Grote, bisschop, belijder en kerkleraar.
Toetrede tot Dominicanen
Er is hier een zeer interessante biografie van de heilige Albertus Magnus: "Albertus de Grote werd rond 1206 geboren in Lauingen, Beieren. Na een zorgvuldige opvoeding in zijn jeugd ging hij rechten studeren in Padua. Daar ontmoette hij de zalige Giordano, Meester Generaal van de Broederpredikers, wiens advies hem aanmoedigde om toe te treden tot de Dominicaanse familie. Hij werd al snel bekend om zijn tedere en kinderlijke toewijding aan Onze Lieve Vrouw en om de trouw van zijn monastieke naleving.”
Albertus bewees overeenstemming geloof en rede
“Naar Keulen gestuurd om zijn studie af te maken, was hij zo ijverig dat hij alle wetenschappen beter onder de knie leek te hebben dan al zijn tijdgenoten. Hij werd waardig bevonden om les te geven en werd benoemd tot lector (= professor) in Hildesheim, Freiburg, Regensburg, Straatsburg en uiteindelijk aan de universiteit van Parijs, waar hij de overeenstemming aantoonde tussen geloof en rede, tussen de heidense en de heilige wetenschappen. De meest illustere van zijn leerlingen was Thomas van Aquino, die hem zou opvolgen aan de Sorbonne.”
Paus Pius XI verklaart Albertus in 1931 heilig
"Hij keerde terug naar Keulen om de Algemene Kapittels van zijn Orde te leiden; hij werd benoemd tot provinciaal in Duitsland en vervolgens tot bisschop van Regensburg. Daar wijdde hij zich aan zijn kudde en behield zijn gewoonten van religieuze eenvoud. Maar hij trad drie jaar later af, in 1262. Vanaf dat moment oefende hij het predikambt uit, trad op als bemiddelaar en vredestichter voor prinsen en bisschoppen, woonde het Tweede Concilie van Lyon bij en stierf in 1280. Bij decreet van 16 december 1931 schreef Pius XI hem in bij de heiligen en benoemde hem tot Leraar van de Universele Kerk.”
‘Vernietiger van ketterijen’
"Op een glas-in-loodraam in de Dominicanenkerk in Keulen, uit het jaar 1300, waren de volgende woorden te lezen: 'Dit heiligdom werd gebouwd door bisschop Albertus, bloem van filosofen en wijzen, voorbeeldig van zeden, schitterende vernietiger van ketterijen en gesel van de goddelozen. Plaats hem, Heer, onder het getal van uw heiligen" (*).
Diep innerlijk leven
"Er wordt gezegd dat hij van nature een instinct had voor grote dingen. Daarom smeekte hij, net als Salomo, om de gave van wijsheid, die de mens innig met God verenigt, de zielen verruimt en de geest van de gelovigen verheft. En de wijsheid bracht hem het geheim bij van het verenigen van een intens intellectueel leven, een diep innerlijk leven en een zeer vruchtbaar apostolisch leven, want hij was tegelijkertijd de initiator van een krachtige intellectuele beweging, een groot contemplatief en een man van actie".
Drievoudig begaafd
De algemene schets van het leven van de heilige Albertus de Grote wordt goed uitgedrukt als gezegd wordt dat hij deze drie gaven tegelijkertijd vervulde. Zo manifesteert hij zich als een van die grote figuren van de Middeleeuwen die de bouwers en bevestigers ervan waren, aan wie God genaden schonk om hen te laten opvallen in al hun capaciteiten en activiteiten, op zo'n manier dat als ze maar een van hun prestaties hadden geleverd, het genoeg zou zijn geweest om hen onsterfelijk te maken.
Intellectueel, religieus én man van actie
Albertus de Grote onderscheidde zich niet alleen als de intellectueel die hij was, maar ook als groot religieus in de orde van Sint-Dominicus en groot contemplatief en als heilige zou hij onsterfelijk zijn. Aan de andere kant zou hij als modelbisschop een blijvende reputatie hebben in zijn thuisland. Waarom laat de Voorzienigheid sommige mensen schitteren in de combinatie van deze drie gaven [initiator van een krachtige intellectuele beweging, een groot contemplatief en een man van actie] tegelijkertijd?
Eerst innerlijk leven ontwikkelen
Het is om het volgende duidelijk te maken: de mens moet eerst een persoon van innerlijk leven zijn, dan komen pas de andere dingen. En door dit te doen, creëer je de belangrijkste voorwaarde om te zijn wat je zou moeten zijn op andere gebieden. Zo was de heilige Albertus de Grote veel groter als intellectueel omdat hij een innerlijk leven had. Op zo'n manier dat als hij gewoon een groot intellectueel wilde zijn - alleen al om de ambitie om een intellectueel te zijn - hij het voordeel had dat hij eerst zijn innerlijke leven moest blijven ontwikkelen.
Eerst groot zijn in het essentiële
Als hij eenvoudigweg een man van actie wilde zijn, louter omwille van het voordeel om zo'n man te zijn, zou hij het innerlijke leven moeten blijven begunstigen. Omdat het ware en volle innerlijke leven de mens Gods wil met alle volmaaktheid laat uitvoeren en hem voorziet van de volheid van zijn natuurlijke hulpbronnen, evenals van de charisma's en gaven die hem zijn mogelijkheden doen vertienvoudigen of verhonderdvoudigen. Je wordt dus veel groter op andere gebieden, juist omdat je wist hoe je groot kon zijn in wat essentieel was.
Heel druk, maar gebed staat voorop
Dit doet me denken aan een uitspraak van Dom Jean-Baptiste Chautard - de beroemde auteur van L’Âme de tout apostolat ('De ziel van elk apostolaat') - tegen een antiklerikale Franse politicus, Clemenceau. Deze laatste, die wist dat Dom Chautard betrokken was bij duizend activiteiten, vroeg hem (de dialoog is niet letterlijk, maar het concept wel): "Hoe slaagt u erin om zoveel activiteiten uit te voeren in een etmaal?" Waarop hij antwoordde: "Het geheim is dat wanneer ik het heel druk heb, ik naast alles wat ik doe, de rozenkrans bid en andere gebeden toevoeg..."
Diepe waarheid in scherts
Het is een paradox, omdat het toevoegen van je rozenkrans aan je gebeden je tijd voor andere activiteiten zou moeten verminderen. Maar in wat een scherts lijkt, schuilt een diepe waarheid: als we God alle tijd geven die we aan het innerlijke leven zouden moeten geven, dan zal God voor alle andere dingen over ons waken en zullen we voor alles tijd hebben. Dat is de grote waarheid die uit dit leven voortkomt.
‘Schitterende vernietiger van ketterijen’
Ik wil hier snel de prachtige lofrede op het glas-in-loodraam van de Dominicanenkerk in Keulen analyseren: "Dit heiligdom werd gebouwd door bisschop Albert, bloem van filosofen en wijzen…" Positieve, constructieve activiteiten. "...toonbeeld van gewoonten, schitterende vernietiger van ketterijen..." Je ziet de twee aspecten samen. "...en gesel van de goddelozen". Wanneer wordt iemand vandaag de dag nog geprezen omdat hij een "schitterende vernietiger van ketterijen of een gesel van de goddelozen" is?
Het is echt ongelofelijk hoe diep we gevallen zijn dat zulke lof helemaal verdwenen is…
(*) Om het nageslacht te laten weten dat het zijn bestaan te danken had aan de voormalige bisschop van Regensburg, werd later in een van de koorramen een prachtig gebrandschilderd raam geplaatst met de beeltenis van de Zalige en die van Engelbert in zijn hoedanigheid van weldoener. Onderaan stonden deze woorden: "Dit heiligdom werd gebouwd door bisschop Albertus, de bloem van filosofen en geleerden, de school van de moraal, de briljante vernietiger van ketterijen en de gesel van de goddelozen. Plaats hem, Heer, onder uw heiligen! - (Albert le Grand, sa vie et sa science, volgens originele documenten, door Dr. Joachim Sighart, uit het Duits vertaald door een religieus van de Orde van de Predikbroeders, Librairie de Mme V Poussielgue-Rusand, Parijs, 1862, hoofdstuk XXIX).
Dit artikel is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en gebaseerd op een conference die prof. Plinio op 14 november 1966 heeft gehouden.
Laatst bijgewerkt: 15 november 2023 09:11