De apotheose van Sint Hermenegild, door Francisco Herrera de Oudere (1576–1656).
Sint-Hermenegild, koning-martelaar van Sevilla
De Kerk viert op 13 april het feest van Sint-Hermenegild, de visigotische koning van Sevilla. Hij stierf voor het katholieke geloof op paaszaterdag van het jaar 585.
Verdedigers van arianisme
Het arianisme overheerste in Spanje rond het jaar 500. Koning Leovigild en zijn twee zonen, Hermenegild en Reccared, beleden deze ketterij en waren er de grote verdedigers van. Toen de zonen meerderjarig waren, verhief Leovigild zijn zoon Hermenegild tot de troon van Sevilla en Reccared tot die van Toledo. Enige tijd later trouwde Hermenegild met Ingunda, prinses van Austrasië (het oostelijke deel van het Merovingische rijk tussen Schelde en Rijn – dus inclusief Brabant, Limburg en Zeeland - red.). Zij was de dochter van koning Sigisbert I en een fervente katholieke gelovige.
Koningin bekeert koning
Toen Leovigild weduwe werd, hertrouwde hij met Gosvinta, die de gelofte leek te hebben afgelegd Ingunda tot de Ariaanse ketterij te perverteren. Maar deze prinses bleef niet alleen trouw aan haar godsdienst, maar wist ook de voormalige verdediger van het arianisme te bekeren: haar eigen man. Deze verloochende met veel luister de dwaling en werd door Sint-Leander, bisschop van Sevilla (broer van Sint-Isidorus -red.), toegelaten tot de katholieke Kerk. De bekering van de koning van Sevilla deed Leovigild zo walgen dat hij dreigde hem te onttronen als hij niet terugkeerde naar het arianisme.
Liever gehoorzaam aan God
Hermenegild antwoordde eerbiedig aan zijn vader dat hij, in de nabijheid waarin hij zich bevond, liever ongehoorzaam was aan zijn vader dan aan God, en bereid was zijn kroon te verliezen om hem tevreden te stellen. Leovigild rukte onmiddellijk uit met een groot leger, en belegerde Sevilla. Na een jaar van strijd werd Hermenegild gedwongen te vluchten. Hij zocht zijn toevlucht in Cordova en vervolgens in Osseto, een goed versterkte stad. Maar zelfs daar vond hij geen veilig onderkomen.
Broer zorgt voor verzoening
Hij was al snel overtuigd van de nutteloosheid van zijn verzet. Hij trok zich terug in een kerk en wachtte rustig op zijn vader. Een jongere broer van Hermenegild zocht hem op en vloog hem om zijn hals, vroeg hem vrede te sluiten met zijn vader en beloofde hem diens vergiffenis. Het voorstel van zijn broer aannemend, wachtte de koning van Sevilla op zijn vader, en toen die arriveerde, knielde hij zich aan diens voeten neer om vergiffenis te vragen.
‘Liever alles kwijt, dan katholieke geloof’
Leovigild was tot tranen toe geroerd toen hij zijn zoon, de koning, aan zijn voeten zag en vroeg Hermenegild met hem mee te gaan. Bij aankomst veranderde zijn houding. Hij beval zijn zoon te ontdoen van alle koninklijke emblemen en in ketenen op te sluiten op de bodem van een kerker. Hermenegild onderging alles met standvastigheid en vertrouwen in God. Op alle voorstellen tot afvalligheid antwoordde hij altijd dat hij liever alles zou verliezen dan het katholieke geloof te verliezen. "Ik heb er geen moeite mee afstand te doen van een aardse, voorbijgaande kroon, als ik hoop op een eeuwige".
Beulen brengen vonnis
Met deze woorden stuurde hij de ariaanse bisschop weg die hem in opdracht van de koning de paascommunie was komen brengen. Toen Leovigild hoorde hoe zijn zoon de prelaat had ontvangen, werd hij zo woedend dat hij besloot dat zijn zoon ter dood moest worden gebracht. Voor een groter effect werd dit vonnis de gevangene door de beulen zelf meegedeeld. Tegen alle verwachtingen in knielde Hermenegild rustig neer en dankte God. In die houding sloeg een beul hem dood.
Eerste stap naar bekering heel Spanje
Toen de misdaad eenmaal was gepleegd, werd de oude koning gegrepen door vreselijke wroeging en had hij oprecht spijt van zijn daden. In zijn laatste ziekte riep hij de heilige bisschop Leander aan en vroeg hem koning Reccared te onderwijzen in het katholieke geloof. Het martelaarschap van Hermenegild was de eerste stap naar de bekering van heel Spanje.
Bloed der martelaren
Zo neemt de Voorzienigheid wraak op haar vervolgers. Het katholieke geloof flakkert en wordt bijna gedoofd, maar zodra het bloed van de martelaar is vergoten, herwint het zijn oude glans. Hoe kinderlijk, en een teken van de grootste onwetendheid, zijn die vervolgers die de overwinning bezingen voordat ze die hebben behaald, en die zeggen, alsof ze eeuwig zijn: "Mocht ik toevallig falen...".
Deze tekst is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en is oorspronkelijk verschenen in Legionário, 9 april 1939.
Laatst bijgewerkt: 12 april 2023 08:53