De H. Monica met haar zoon, Sint Augustinus, aan haar zijde. Schilderij van Ary Scheffer (1795-1858).
Sint-Monica: de kracht van volhardend gebed
Sint-Monica is de moeder van Sint-Augustinus. Zij werd in 331 na Christus geboren in Tagaste, het huidige Algerije. De Kerk viert haar feest op 27 augustus.
Driftbuien
Als jong meisje werd zij uitgehuwelijkt aan de Romeinse heiden Patricius, die het heftige temperament van zijn moeder deelde. De moeder woonde bij het echtpaar in en de driftbuien van het duo bleken voor de jonge Monica een voortdurende beproeving te zijn. Hoewel Monica's gebeden en liefdadigheid Patricius dwars zaten, zou hij voor haar geloof ook respect hebben opgebracht.
Toestemming voor doop
Drie kinderen werden geboren: Augustinus, Navigius, en Perpetua. Helaas lukte het Monica niet haar kinderen te laten dopen. Toen Augustinus ziek werd, smeekte Monica bij haar man om hun zoon alsnog te laten dopen. Patricius ging akkoord, maar toen Augustinus weer gezond was, trok hij zijn toestemming weer in.
Augustinus werd lui
Jarenlang bleef Monica bidden voor haar man en schoonmoeder, totdat zij tenslotte, een jaar voor Patricius' dood, hen met succes bekeerde. Haar kinderen Perpetua en Navigius kozen voor het religieuze leven, maar Augustinus werd lui en ongemanierd. Monica was hier over verontrust. Toen Patricius stierf, stuurde zij de 17-jarige Augustinus naar Carthago voor onderwijs.
Manicheïsme: variant van de gnostiek
Daar raakte hij onder vreemde invloed. In Carthago werd Augustinus een manicheeër, een toen modieuze religieuze filosofie. Deze variant van de gnostiek zag de wereld als het strijdperk van licht en duisternis. Als iemand stierf, werd hij verwijderd uit de kwade wereld van de materie en keerde hij terug naar de wereld van het licht, waar het leven vandaan komt.
Visioen om zich te verzoenen
Nadat Augustinus zijn opleiding had genoten en naar huis was teruggekeerd, deelde hij zijn opvattingen met Monica, die daar niets van wilde weten. Ze raakten vervreemd van elkaar. Monica ontving echter een visioen dat haar ervan overtuigde zich te verzoenen met haar eigenzinnige zoon. Monica ging naar een bisschop, en legde haar probleem zo klemmend aan hem voor dat die geïrriteerd raakte en zei: Vade a me. Ita vivas: fieri non potest, ut filius istarum lacrimarum pereat." Dat betekent: 'Ga weg van mij en zie het maar zo: het is niet mogelijk dat een kind van zoveel tranen verloren gaat.'
Bij Sint Ambrosius in Milaan
Een dooddoener? Sint-Monica zag het anders. Augustinus zou later in zijn Bekentenissen schrijven: "Ze aanvaardde dit antwoord (zoals ze vaak gezegd heeft in gesprekken met mij) alsof het een woord uit de hemel was." Vol goede moed vertrok Monica daarom naar Rome, waar ze hoorde dat Augustinus naar Milaan was vertrokken. Zij kwam uiteindelijk bij de bisschop van Milaan, de heilige Ambrosius terecht, die haar hielp Augustinus tot het christendom te bekeren nadat die zich zeventien jaar lang verzet had.
Haar levensdoel was vervuld
Augustinus heeft de woorden genoteerd die zij hem zei toen zij begreep dat de dood nabij was. "Zoon, niets in deze wereld geeft mij nu vreugde. Ik weet niet wat mij nog te doen staat of waarom ik hier nog ben, nu al mijn hoop in deze wereld vervuld is." In de bekering van haar zoon was de zin van het leven voor haar vervuld. Zij werd in Ostia begraven. In de vijftiende eeuw zijn haar resten naar Rome gebracht naar een kerk die gewijd werd aan haar zoon, de Basilica di Sant'Agostino.
Laatst bijgewerkt: 3 november 2023 16:37