Kerstverhaal: De laatste engel
Van alle engelen was hij de laatste! Van de miljarden zuivere geesten die God schiep, immens veel talrijker dan alle stervelingen die tot het einde van de wereld zullen bestaan, verdeeld in een immense hiërarchie van negen engelenkoren, stond hij op het laagste niveau. Alle engelen, zonder uitzondering, waren superieur aan hem. Ver onder hem waren alleen wij mensen.
Moest van Lucifers opstand niets weten
Maar denk vooral niet dat hij enige bitterheid of teleurstelling had als laatste engel. Integendeel, hij was een bijzonder vreugdevolle en gelukkige engel. In feite wilde hij niets te maken hebben met de opstand van Lucifer, die hem probeerde te rekruteren met de gedachte dat hij zich misschien onterecht gediscrimineerd zou voelen. "Volg mij," fluisterde de verleider hem toe, "en de laatste der laatsten zal als God worden."
Quis ut Deus?
Hij zou in lachen zijn uitgebarsten en de rug hebben toegekeerd, als hij er maar een had, maar dat zijn handelingen die ons mensen eigen zijn. Dus stelde hij een eenvoudige vraag die van de ene kant tot de andere kant van het hemelgewelf te horen was: "Quis ut Deus?" ("Wie zal zijn als God?") Zijn zin werd overgenomen door de aartsengel Michaël, die er zijn strijdkreet van maakte met het ons allen bekende succes: onder zijn leiding werden na een enorme strijd tweederde van de hemelse heerscharen de opstandige demonen in de hel geworpen. Vanaf dat moment besteedde de laatste engel zijn eeuwigheid aan het goede doen op aarde.
Goed doen op aarde
Omdat hij een zuivere geest was, had hij, zoals je weet, geen lichaam. Maar hij bezat een intelligentie die veel groter was dan de onze, een wil zonder belemmeringen en een macht over de hele wereld die alleen beperkt werd door de plannen van de Goddelijke Voorzienigheid. Bovendien hoefde hij nooit iets te leren - God had hem kennis gegeven vanaf het moment van zijn schepping. Hij gebruikte zijn kracht en onderscheidingsvermogen om de materiële omstandigheden van ons dagelijks leven te beïnvloeden. Telkens als hij ging, werd de lucht lichter, zongen de vogels vrolijker, bloeiden de bloemen en waren de mensen geneigd beter te worden.
Deze engel maakte het leven draaglijk
Hij was de engel die de rust in de natuur herstelde na grote stormen; degene die de terugkeer van de lente zo heerlijk aangenaam maakte; die de stenen kamer waar de oogstmachines kwamen rusten koel hield; die ervoor zorgde dat er in de herfst overvloedige vruchten geplukt zouden worden en die altijd een gezellige, troostende sfeer creëerde rond knisperende open haarden wanneer sneeuw het platteland bedekte. Hij patrouilleerde over de aarde en temde de gevolgen van de woeste natuur, maakte het leven voor de mensen draaglijker en zette hen aan tot deugdzaamheid.
Nederige actie
Zijn ingrijpen in de elementen bracht weer hoop in de harten van de mensen. Het was een nederige actie die hij met vindingrijkheid en discretie uitvoerde, maar hij bedacht dat daarmee niet alles werd bereikt waartoe hij geroepen was. Hij was geneigd tot gissingen en dacht dat God hem misschien ooit een speciale opdracht zou geven. "Ik zal ongetwijfeld iemands beschermengel worden; omdat ik de laatste der engelen ben, zal hij waarschijnlijk de laatste der mensen zijn," zei hij tegen enkele grote aartsengelen van het paradijs, die meer wisten dan hij, maar blij waren hem alleen maar aan te kijken en te glimlachen.
Lees ook: Hoe zag Onze Lieve Vrouw er in Fatima uit?
Een nieuwe opdracht
En terwijl hij geen idee had wat er aan de hand was, merkte hij ongewone activiteit op in de hemelse koepel. Maar omdat in hun voortdurende bezigheden om de Schepping in stand te houden geen van zijn ouderen wilde stoppen om hem te vertellen wat het verhaal was, bleef hij gewoon doorgaan. Hij vervulde zijn taak al enkele duizenden jaren, wat voor ons veel tijd is, maar voor een engel slechts een stukje eeuwigheid; en op een avond kwam een van de prachtige serafijnen, die heel dicht bij Gods troon zaten, hem opzoeken. "Onze soevereine Schepper heeft een opdracht voor je," zei hij. "Ga snel je talenten inzetten om enkele arme mensen te helpen op de plaats die ik zal aanwijzen."
Licht in de eenvoudige grot
Haastig om de immense afstand te overbruggen die hem scheidt van de plek waar hij naartoe is gestuurd, en niet wetend wat hij zal aantreffen, betreedt hij een slecht verlichte plek op het platteland. Hij kijkt om zich heen en ziet de kleinste, zwakste en armste van alle mensenkinderen. Op dat moment verlicht een wonderbaarlijk licht de eenvoudige grot waarin hij zich bevindt en ziet hij dat het hele hemelse hof ook aanwezig is, met miljarden engelen die opstijgen en neerdalen en een nieuw en uiterst zoet lied zingen.
God is mens geworden!
"Schiet op, je ziet dat hij het koud heeft," zeggen de serafijnen tegen hem. Pas op dat moment leert hij dat God mens is geworden en dat het zijn opdracht is de kleine baby en zijn moeder, de Heilige Maagd, en zijn adoptievader, de heilige Jozef, te beschermen. Snel nadert hij de ezel en de os die diep in de grot slapen en laat hen de pasgeborene verwarmen met hun adem; hij strijkt het hooi glad om te voorkomen dat een sliert de baby pijn doet; en hij verspreidt in de lucht een kerstaroma van dennenboomhars, warme was, oranjebloesems en diverse snoepjes.
Een glimlach van het Kind Jezus
Het Kind glimlacht bij het zien van hem. Hij is de laatste, maar de gelukkigste van de engelen. Sinds die nacht gaat de laatste engel jaarlijks de aarde rond om zielen van goede wil de zoetheid, het parfum en de geest van Kerstmis te laten ruiken. Kijk dus nu om u heen en wees gevoelig voor zijn aanwezigheid. Misschien ziet u dat hij zojuist is langsgekomen in de flikkerende kaars voor de kerststal, in de helderheid van een kerstbal die aan de dennenboom hangt of in de zoetheid van de gezangen tijdens de middernachtmis.
Een noot van de auteur:
Ja, beste lezer, dit is slechts een kerstverhaal, maar de laatste engel bestaat echt. Ik ken zijn naam niet, maar in ieder geval zou onze arme menselijke intelligentie grote moeite hebben om de betekenis en schoonheid van de naam van een engel te begrijpen. Bovendien was hij degene die mij voorstelde dit verhaal te schrijven. Toen ik bezwaar maakte dat misschien niet alles goed zou komen, lachte hij, haalde zijn schouders op en zei: "Je hoeft alleen maar een noot aan het eind te zetten. Degenen die slim genoeg zijn om hun kinderlijke ziel te behouden zullen verrukt zijn, en degenen die met het hart kunnen zien zullen het weten."
Dit artikel verscheen eerder op americaneedsfatima.org.
Laatst bijgewerkt: 20 december 2022 06:03